Του Τηλέμαχου Λαχανά
Ο λόφος με το κάστρο και τα ερείπια του άλλοτε πυρπολημένου ομώνυμου χωριού που δεσπόζουν την πόλη των Αγίων Σαράντα, το Ιόνιο και την Κέρκυρα, τον ευρύτερο χώρο που περικλείεται μέσα στα όρια των νομών του Δελβίνου και Αγίων Σαράντα.
Αυτό το Λυκούρσιο λοιπόν με τα ερείπια μάρτυρας μιας μεγάλης σφαγής που έγινε γεγονός 135 χρόνια πριν, αν και αργά, μας καλεί να το μνημονεύσουμε ως απόδοση φόρου τιμής προς αυτούς που σφαγιάστηκαν, ή ξεκληρίστηκαν μια για πάντα, γιατί είχαν τολμήσει να ξεσηκωθούν ενάντια στον τούρκο κατακτητή και τους ντόπιους τούρκο-αγάδες.
Μας καλεί να το μνημονεύσομε, έστω και ως σύλλογοι συνταξιούχων και νυν δασκάλων, χρέος μας προς εκείνους που θυσιάζονταν για ν’ ανοίξουν τον δρόμο προς δικαιώματα στην γη των προγόνων μας ως ίσιοι προς ίσιους με τους γείτονες και όχι εμείς ραγιάδες ξανά και οι δε αγάδες.
Ποιος είχε μείνει να μνημονεύσει το γεγονός; Ποια εκκλησία για ένα τρισάγιο, για ένα αναμμένο κεράκι στην μνήμη τους; Και αν επέστρεψαν κάποιες οικογένειες στην Τσιούκα, χωριό στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του λόφου, έπρεπε να ξεγράψουν από τις μνήμες τους αυτή την μεγάλη σφαγή, έπρεπε χρόνια αργότερα τα παιδιά τους, τα παιδιά όλων των περιχώρων, να διδαχτούν την ιστορία που κάλυπτε τους σφαγείς με το πέπλο του ήρωα. Ενώ τους δημότες και τους εθελοντές, από τα περίχωρα και περιοχές της υποδουλωμένης το ίδιο Ελλάδας, τους σφαγιασμένους, ως τους «κακούς» που προκάλεσαν αυτή την σφαγή.
Κακοί οι λυκουρσιώτες που ξεσηκώθηκαν να διώξουν τους άρπαγες της γης και των λιβαδιών τους, ο Γιώργος Στεφάνου και οι περίπου 80 συμπατριώτες του χιμαριώτες που ήρθαν προς ενίσχυση του ξεσηκωμού, οι βλαχοποιμένες αδερφοί Πίνα και όλες οι βλάχικες οικογένειες που σφαγιάστηκαν ή ξεκληρίστηκαν από τα Εξαμίλια γιατί ξεσηκώθηκαν έναντι αυτών που τους άρπαζαν τον λιβαδότοπο. Κακιά η Λυκουρσιώτισα μάνα με το επώνυμο Νάνη που με τα δυο τέκνα της αγκαλιά ρίχτηκε στο ποτάμι και πνίγηκε για να γλιτώσει απ’ τους σφαγείς που την κυνηγούσαν, οι δυο ευγενείς Ιταλοί, Πενάτσι και Κοντούρβια, που πότισαν με το αίμα τους αυτή την μαρτυρική γη, οι κρήτες και οι λάκωνες που είχαν αποκηρυχθεί ως δραπέτες από την τότε ελληνική κυβέρνηση και τόσα άλλα ονόματα ντόπιων 2 οπλαρχηγών που αναφέρονται στο ιστορικό μου βιβλίο « Η ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ ΤΟΥ 1878 ΣΤΟ ΛΥΚΟΥΡΣΙΟ ΤΗΣ ΑΝΩ ΗΠΕΙΡΟΥ».
135 χρόνια πριν, 13 Φεβρουαρίου του 1878, ο θρίαμβος και μετά από 10 μέρες η ήτα, για λόγους που σχολιάζονται στο βιβλίο μου.
135 χρόνια μετά μας λείπει η τόλμη για να ρίξουμε φως σε όποιες θυσίες προγόνων μας. Μας λείπει η τόλμη για μια ημερίδα, έστω από συνταξιούχους και νυν δασκάλους, να μνημονεύσουμε ένα γεγονός για το οποίο και οι συντοπίτες μας αλβανοί έπρεπε να επικροτούν γιατί ο τούρκος ήταν το ίδιο κατακτητής, ασχέτως αν οι βασιβουζούκοι αγάδες και μη ήταν σώματι και ψυχή στην υπηρεσία του. Πως θα διεκδικούν δικαιώματα ως αυριανοί ευρωπαίοι πολίτες όταν επικροτούν εθνικιστικές συμπεριφορές που θέλουν ακόμα κι’ εμάς τους δοκιμασμένα καλούς γείτονες ξένους στην γη μας, χωρίς ιστορία και παρελθόν, κολίγους που ξεφυτρώσαμε απ’ το πουθενά; Κολίγοι ένας αυτόχθων πληθυσμός που έχει την γη του ποτισμένη με γενεών αίμα, που οι πρόγονοί του πράγματι είχαν προτιμήσει να γίνουν ραγιάδες για να μην αλλαξοπιστήσουν, φυσικά όχι ραγιάδες με την σημερινή αντίληψη. Επιτέλους ας προσπαθήσουμε να απελευθερωθούμε από τον λήθαργο της αδιαφορίας.
ΠΗΓΗ: http://aftonomi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου