Προκειμένου να αγαπήσεις πραγματικά τον τόπο σου, οφείλεις πρώτα να τον ζήσεις. Να αγγίξεις την κάθε πέτρα του και να νιώσεις το βάρος της, να ανασάνεις τη μυρωδιά του και να αναγαλλιάσει η ψυχή σου, να αναμετρηθείς με τα όρη του και τα ποτάμια του και να
νιώσεις πως ζεις στο Πάνθεο, να ανατρέξεις στην ιστορία του και τον πολιτισμό του και να νιώσεις υπερηφάνεια για τις ρίζες σου. Να τον νιώσεις σαν έναν ανθρώπινο οργανισμό που αν τον ακουμπήσεις να σιγοτρέμουν τα φυλλοκάρδια σου και να σε σκεπάζει σαν πέπλο η αύρα της ανάσας του.
Ακριβώς αυτό το συναίσθημα μας κυρίεψε καθώς περπατούμε σε κάθε γωνία του Δήμου Φοινικαίων για να καταγράψουμε τα φυσικά και πολιτιστικά μνημεία και να προβάλλουμε τις ομορφιές και τις αξίες που κρύβει η φύση και η ιστορία αυτού του τόπου, ένας ανεκτίμητος θησαυρός που όμοιός του δεν υπάρχει.
Στην κάθε του πέτρα, στο κάθε κεραμίδι, στο κάθε μάρμαρο είναι επισφραγισμένη η ιστορία μας που όπως λέει ο Όμηρος «Ως ουδέν γλύκιον ης πατρίδος ουδέ τοκήων γίνεται»
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Ιδέα, σχεδιασμός και υλοποίηση: OVIS Sh.p.k, Δερβιτσάνη, Αργυροκάστρου για το Δήμο Φοινικαίων, (c) 2016
--------------------------------------------------------------------------------------------------
Το έργο MileSTONES αποτελεί μία στοχευμένη προσπάθεια προστασίας και ανάδειξης της πολιτιστικής κληρονομιάς στη διασυνοριακή περιοχή Ελλάδας- Αλβανίας.
Σχεδιάστηκε και υλοποιείται στο πλαίσιο της 2ης Πρόσκλησης του Διασυνοριακού Προγράμματος ΙΡΑ «Ελλάδα – Αλβανία 2007-2013» από το Δήμο Δωδώνης, υπό την ιδιότητα του Γενικού Επικεφαλής Εταίρου, σε συνεργασία με το Δήμο Φοινίκης, τη Εφορεία Αρχαιοτήτων Ιωαννίνων και την Περιφερειακή Διεύθυνση Εθνικού Πολιτισμού στους Άγιους Σαράντα.
ΠΗΓΗ: http://apenadi.blogspot.gr
Η Ιστορία μέσα στο χρόνο ΒΕΛΙΆΧΟΒΟ Β. ΗΠΕΙΡΟΣ.
Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου
Στην πλατεία του χωριού είναι χτισμένος ο Ιερός Ναός Αγίου Νικολάου υπολογίζετε ότι χτιστείκε των 14το αιώνα μ.χ. Καταστράφηκε επί καθεστώς κομουνισμού το 1967 και ανακατασκευάστηκε 1996 από τους κατοίκους του χωριού.
Παναγιά της Κοίμησης της Θεοτόκου
Σε απόσταση 300μ. πάνω από το χωριό υπάρχουν ερείπια αρχαίου ναού,όπου σώζονται αυτά της Μονής,όπου οι κάτοικοι του το ονομάζουν Παναγιά. Ο Β.Μπαράς στο βιβλίο του το ονομάζει Παναγιά της Κοίμησης της Θεοτόκου. Σε 750μ. από το ύψος της θάλασσας και σε ύψος 400μ. από το χωριό βρίσκετε η Μονή Ντρουγκάνου η Δρυογονοβουνίου όπως το ονομάζει και ο Β.Μπαράς στο βιβλίο του. Οι κάτοικοι του χωριού το ονομάζουν Αγίας Τριάς. Σύμφωνα με της μαρτυρίες στο μοναστήρι αυτό κατοικούσαν 40 καλόγεροι, όπου είχαν πάρα πολλά γιδοπρόβατα, καλλιεργήσιμη γη κ.α. Το επιβεβαιώνουν αυτό και οι τοπωνυμίες Καλογεροπίγαδο, Δεσποτικό. Πιο πολύ αναφέρεται και ο Δροβιανίτης ιστορικός Ν.Μυστακίδης όπου δίνει πολλά στοιχεία για την παρουσία του μοναστηριού με την ονομασία Αγία Τριάς και πως κάποια μέρα του 14ου αιώνα καταστράφηκε με ολοκαύτωμα από τους βανδάλους, αφού πρώτα το λεηλάτησαν.
Ιδρυτής της Μονής αναφέρετε ένας ηγούμενος Καισάριος. Η χρονολογία ιδρύσεως και διαλύσεως της είναι ανεξακρίβωτη. Χάνετε στο βάθος των αιώνων.
Ηγούμενοι της Μονής αναφέρονται οι ακόλουθοι:
Γεράσιμος, καταγόμενος από την Δρόβιανη.
Παρθένιος, από το ερημωμένο τώρα χωριό Σουλανά.
Μητροφάνης, από το μουσουλμανικό σήμερα χωριό Αβαρίτσα.
Παραδίδεται ότι η Μονή αυτή είχε θεμελιωθεί επάνω σε ερείπια ειδωλολατρικού ναού αναφερομένου εις την λατρεία του θεού Ηφαίστου και του πυρός. Ιδρυθεί ο βωμός αυτός υπό των χαλκέων και σιδηρουργών της εποχής εκείνης.
Θρυλείται δε ότι η Μονή αυτή ήταν μια από τις πλουσιότερες της εποχής εκείνης, και ότι είχε αρκετά κτήματα στα χωριά Αβαρίτσα και Βελιάχοβο, όπου είχε και Μετόχι, (Το όνομα Μετόχι αναφέρεται σε αγρόκτημα που ανήκει σε μοναστήρι (μετόχι μοναστηριού), μέσα στο οποίο βρίσκεται συνήθως μικρό παρεκκλήσιο και κατοικία για τους μοναχούς που καλλιεργούν το συγκεκριμένο αγρόκτημα. Το «Μετόχιον», στην εκκλησιαστική ορολογία, αποτελεί παράρτημα της Μονής στην οποία ανήκει, ακόμα και αν διαμένουν μόνιμα σε αυτό αρκετοί μοναχοί), 0 ναός του οποίου εσεμνύνετο επ ονόματι του Αγίου Γεωργίου, στη μνήμη του οποίου - 23 Απριλίου - ετελείτο μεγάλο πανηγύρι. (Βλ. εφημ. << Πύρρος>> Αθηνών, αριθ. 169 του 1906)
Στο μοναστήρι υπήρχαν πολλά γιδοπρόβατα , μεταξύ των οποίων και δυο χιλιάδες σιούτες (γίδες χωρίς κέρατα) κι αυτό το αποδεικνύει και το ποίημα που σώζεται μέχρι σήμερα: Σε κοπή τα πρόβατα σε κοπή τα γίδια. Που βόσκανε στο Δρουγκάνο, στο Κόκκινο Λιθάρι. Εννιά χιλιάδες ήτανε, οι δυο ήτανε σιούτες. Και μια μέρα απ' τις πολλές χαθήκανε και οι εννιά...
Το πολύ γάλα του μοναστηριού,στέλνονταν στην πόλη της Φοινίκη με πήλινο αγωγό, τμήματα του οποίου βρέθηκαν τυχαία δίπλα στην γέφυρα της Κρανιάς. Πολλοί Βελιαχοβίτες θυμούνται,από τις ομολογίες τών παππούδων τούς, ότι σε απόσταση 1χμ του χωριού, υπήρχε χωριό με 800 οικογένειες (βάσει των δεδομένων,αλλά ο αριθμός είναι λίγο υπερβολικός) πράγμα που το αποδεικνύουν τα χαλάσματα που βρέθηκαν. Εδώ συναντούμε τα τοπωνύμια: Καβάσιλα, Μουτσιανά, Μόλιτσα , όπου τα δυο τελευταία είναι σλαβικά. Η αρχαιολογική έρευνα θα φώτιζε τα υπονοούμενα του αρχαίου οικισμού. Σύμφωνα με τον Β. Μπαρά, εδώ βρέθηκε επιγραφή σε σκαλιστή πέτρα, πιθανόν ταφόπετρα:IRICY ΓΟΥΑCETΩΝ ΧΑΙΡΕ. Η τύχη του κειμηλίου αυτού αγνοείται μέχρι στιγμής. Στην κορυφογραμμή του βουνού Κόκκινο Λιθάρι, στο αγνάντιο προς τον αυχένα της Μουζίνας υπάρχουν ερείπια οχυρώματος(φρούριο) πιθανόν αμυντικό-για την προστασίας της αρχαίας Φοινίκης.
http://veliachovo.blogspot.gr/2010/08/beliaxobo-bhpeiros.html
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου