Το να γνωρίζεις την ιστορία σου δε σημαίνει ότι στρέφεσαι εναντίον της επικράτειας στην οποία ανήκεις, ασχέτως εθνότητας, ούτε αυτής στην οποία πρόστρεξες να επιβιώσεις, ασχέτως αν είναι το έθνος σου. Απεναντίας στα μάτια και τη συνείδηση της εκάστοτε υψώνεσαι ως ίσος προς ίσο, αντί ως κολίγος στη μεν, όταν είσαι αυτόχθων, ή ενός κατώτερου Θεού της δε, καθώς το βιώνουμε. Έχουμε ιστορία και κάθε δικαίωμα που απορρέει από αυτή, αν γίνουμε γνώστες της, να διεκδικήσουμε από τους μεν και τους δε να συνετιστούν.
Όσο για τους μεν άλλο οι σχέσεις του χθες και άλλο οι σχέσεις του σήμερα. Αν διδασκόμαστε και διδάσκομε σωστά το χθες γινόμαστε πιο σοφοί, βρίσκουμε και τις λύσεις που παρακάμπτουν θέσεις ισχύος της βαρβαρότητας του χθες. Εγώ συστήνω καιρός να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε. Ποτέ δεν είναι αργά.
Τηλέμαχος Λαχανάς
Είναι ο τίτλος του νέου ιστορικού μου βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Μέσα από συγγράμματα ιστοριοδιφών της περιόδου του 1821, επίσης από τα αρχεία της Παλιγγενεσίας και κατοπινών συγγραφέων, κατόρθωσα να συλλέξω πληροφορίες για να συνθέσω και να βγάλω από την αφάνεια τους πρώτους τέσσερις από τους πολυάριθμους «ήρωες» οι οποίοι, μαζί με μια ολόκληρη στρατιά Άνω Ηπειρωτών αγνώστων στοιχείων (όπως ονομάζονταν τότε), έδωσαν το παρών και έπεσαν μαχόμενοι ηρωικά πολύ μακριά από την γενέτειρα τους.
Ήρωες που ενίσχυσαν τον αγώνα με τις περιουσίες τους και πότισαν με το αίμα τους τα πεδία μαχών σε κάθε γωνιά της επαναστατημένης Ελλάδας, με την ελπίδα ότι ο πρώτος ανεξάρτητος πυρήνας θα άπλωνε τον βραχίονα μέχρι και την δική τους ιδιαίτερη πατρίδα.
Άγνωστος ο αριθμός των δικών μας αγωνιστών του 1821! Μάλλον πάρα πολλές χιλιάδες! Άγνωστο και αν οι πεσόντες ενταφιάστηκαν, ή αν τα οστά τους κάπου ανεμοδέρνονται! Στην γενέτειρα δεν επέστρεψαν, οι καμπάνες δεν χτύπησαν λυπηρά, δεν τους έκλαψαν οι μανάδες, οι αδερφές και οι συγγενείς τους, ούτε οι περιοχές στις οποίες γεννήθηκαν!
Ε λοιπόν ιερό μας καθήκον να επιστρέψουμε στη γενέτειρα έστω την μνήμη τους, την ιστορία τους που δεν γράφτηκε, που δεν μας διδάχτηκε, που απάτρηδες την πέρασαν στην λήθη. Xρέος μας να υποκλιθούμε στην μνήμη τους και να διεκδικήσουμε επίσημα την αναγνώριση του αγώνα και των θυσιών τους.
Ως αρχή διάλεξα να προβάλω τέσσερις από τους σημαντικότερους ήρωες της επανάστασης, οι οποίοι έπρεπε να είχαν τιμητική θέση στο Πάνθεον των Ηρώων. Τον Χατζημιχάλη Νταλιάνι Αργυροκαστρίτη, τον Γρηγόριο Αργυροκαστρίτη, τον Σταύρο Βασιλείου και τον Γιάννη Κώστα. Αναμένονται και πολλοί άλλοι.
Όσο για τον Χατζημιχάλη Νταλιάνι, στην μνήμη του οποίου υποκλίνεται το Δελβινάκι του Πωγωνίου, επειδή φέρει και το επώνυμο Αργυροκαστρίτης τα σύνορα δεν πρέπει να θεωρούνται και διαχωριστική γραμμή της ιστορίας και του πολιτισμού της ενιαίας Ηπείρου. Η χάραξη πάνω στους χάρτες ας μη γίνει εμπόδιο να γίνουν γνώστες της ιστορίας και στην μνήμη του να υποκλίνονται και οι αποκεί γείτονες, στους οποίους ανήκω. Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είναι εφάμιλλος των Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και άλλων εθνικών ηρώων, που σημαίνει έπρεπε να είχε πανελλαδική αναγνώριση.
Το ίδιο και ο Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης για τον οποίο η Εύβοια αργεί να αποκαταστήσει την μνήμη του. Αργεί επίσης να αποκαταστήσει την μνήμη του Σταύρου Βασιλείου και των υπόλοιπων Βορειοηπειρωτών, επικρίσεις από υπεύθυνους Ευβοείς, όπως θα έχετε την τιμή να γίνετε γνώστες από το περιεχόμενο του βιβλίου μου. Στην λήθη παραμένει και ο έτερος ήρωας, ο Γιάννης Κώστας.
Για το τι εννοώ για λήθη από απάτριδες προβάλλω δύο σελίδες από τον επίλογο του βιβλίου:
… Ο Μητροπολίτης Ευαγγέλου για τον Χατζημιχάλη: «…Αλλ’ ατυχώς μέχρι τούδε και παρά τα τόσα γραφέντα καταλογάδην τε και στιχουργικώς δια την τεραστίαν συμβολήν του ήρωος εις τον Αγώνα της εθνεγερσίας, δεν εξυμνήθη ο απαράμιλλος ούτως ήρως ως ώφειλε, και δεν εξήρθη προσηκόντως ούτε η μεγάλη αυτού πολεμική δράσις, ούτε και ο άφθαστος αυτού πατριωτισμός»…
… Αρθρογράφος για τον αρχηγό των Δροσουλητών, εννοείται τον Χατζημιχάλη: «Η ιστορία δεν του έδωσε την θέση που θα έπρεπε ίσως γιατί δεν ζήτησε τίποτε από την πατρίδα του, αντίθετα με «οσιομάρτυρες καπεταναίους» που έγιναν στρατηγοί σε περίοδο αδελφοκτόνων πολέμων». Αυτός τα έδωσε όλα. Περιουσία και ζωή.
«Υπέρτατη Βουλή! (έγραφε ο Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης) Μόλις τέλος πάντων, θεία χάριτι, διεσώθην από τας αιμοβόρους χείρας των απανθρώπων τυράννων του έθνους μας. Πόσα δεινά έπαθον κατά το διετές τούτο της ελληνικής επαναστάσεως διάστημα είνε ανεκδιήγητα, ούτε η εις σκοτεινοτάτην φυλακήν συνεχής διατριβή μου, ούτε η στέρησις της περιουσίας μου, ούτε αι καθημεριναί ύβρεις, ούτε και αυτής της ζωής ο κίνδυνος, δεν με έκαμον τόσον να αδημονώ, όσον όταν ηναγκαζόμην να είμαι μακράν από τα τέκνα μου, τους χριστιανούς και να μην ημπορώ να συναγωνίζωμαι εις τον ιερόν υπέρ πίστεως και πατρίδος αγώνα…»
Ο Mixalis arg, Newbie «στις Νοεμβρίου 03, 2009, 04:45:46 am»
Σχετικά με την σφαγή του Μαντουδίου το 1823!
»…Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι αφού ένας από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης στην Εύβοια ήταν ο φιλικός Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης, Μητροπολίτης Ευρίπου. Οπλαρχηγοί όπως ο Λιάκος, ο Ευαγγελινός Αργυροκαστρίτης, ο Σταύρος Βασιλείου, ο Κώστας Νταλαμάγκας, ο Θωμάς Μπίμπασης και ο Θανάσης Γιώτης πολέμησαν στο ίδιο πλευρό με τον χαλκιδέο οπλαρχηγό Θανάση Χοντροβασίλη και μάλιστα σχεδόν όλοι οι προαναφερθέντες έπεσαν υπέρ της πατρίδας, την ίδια στιγμή που πολλοί Ευβοείς λιποταχτούσαν για να σώσουν τις ζωές τους από τις ορδές των γενίτσαρων».
Και ο Γ. Γαζής για τον Σταυρο Βασιλείου:
»…Η μεταξύ των οπλαρχηγών αντιζηλία έπαιξε πάλιν τον θλιβερόν ρόλον της, ενώπιον του εχθρού αυτήν την φοράν και εις βάρος ολοκλήρου της Εύβοιας. Δύο καπετάνιοι, τους οποίους ο Κάρπος Παπαδόπουλος ονομάζει, ο Μήτρος Τριανταφυλλήνας και ο Βασίλης Μπούσγος, ευρισκόμενοι εις το στρατόπεδον και μη υποφέροντες την επιτυχίαν του Σταύρου Βασιλείου συνεφώνησαν να διαλύσουν το ελληνικόν στρατόπεδον…»
Και πιο κάτω για το βιογραφικό του ο Α. Γαζής: »… Φθονήσαντες δε την κατάστασιν αυτού ο Κριζιώτης με τον Βάσον επέπεσον κατ’ αυτού ως λησταί εις τα 1823, δια να τον φονεύσουν και να διαρπάσουν τα πλούτη του. Φυγόντος δε του Σταύρου και αποτυχόντος του φόνου, εξεγύμνωσαν την οικίαν του και οικογένειάν του και τον έφερον εις πενεστάτην κατάστασιν».
Ο Οικονομίδης για τον Γιάννη Κώστα: «…Τω 1820 αμνηστευθείς επέστρεψεν εις Κέρκυραν, εμυήθη τα της Φιλικής Εταιρίας και έδραξε τα όπλα εξ αρχής του ιερού αγώνος, ως σημαιοφόρος υπό τον Νότην Μπότσαρην. Παρευρέθη ως τοιούτος εις την άλωσιν της Άρτης και των Αγράφων, εις την πρώτην πολιορκίαν του Μεσολογγίου, εις την υπεράσπισιν της Σκιάθου και εις τας πλείστας κατά του Ιβραήμ Πασσά μάχας. Εν τω Χαϊδαρίω της Αττικής ήτο υπό τον φιλλέληνα Φαβιέρον. Επί Καποδιστρίου ωνομάσθη πεντακοσίαρχος και επολέμησεν εις την άλωσιν της Βονίτσης και εις την εν Μακρυνόρει μάχην υπό τον τότε στρατηγούντα Church.
Το βιβλίο έχει 133 σελίδες από τις οποίες, εκτός των άλλων, οι 14 αφιερώνονται στην περίληψη της ιστορίας του Αργυροκάστρου και της Δρόπολης, όπως δεν την έχετε διαβάσει, οι 58 αφιερώνονται στον Χατζημιχάλη Νταλιάνη (Αργυροκαστρίτη), οι 21 στον Γρηγόριο Αργυροκαστρίτη, οι 14 στον Σελλιώτη Σταύρο Βασιλείου, ή Καπετάν Χαλάστρα, και οι 14 στον Γραψιώτη Γιάννη Κώστα.
Η τιμή του, λόγο και της οικονομικής κρίσης, 5 €, συν τα έξοδα αποστολής για περιπτώσεις μακρινών.
Αρ. κινητού Ελλάδας 6975544877. e-mail tlahanas@gmail.com
Το να γνωρίζεις την ιστορία σου δε σημαίνει ότι στρέφεσαι εναντίον της επικράτειας στην οποία ανήκεις, ασχέτως εθνότητας, ούτε αυτής στην οποία πρόστρεξες να επιβιώσεις, ασχέτως αν είναι το έθνος σου. Απεναντίας στα μάτια και τη συνείδηση της εκάστοτε υψώνεσαι ως ίσος προς ίσο, αντί ως κολίγος στη μεν, όταν είσαι αυτόχθων, ή ενός κατώτερου Θεού της δε, καθώς το βιώνουμε. Έχουμε ιστορία και κάθε δικαίωμα που απορρέει από αυτή, αν γίνουμε γνώστες της, να διεκδικήσουμε από τους μεν και τους δε να συνετιστούν.
Όσο για τους μεν άλλο οι σχέσεις του χθες και άλλο οι σχέσεις του σήμερα. Αν διδασκόμαστε και διδάσκομε σωστά το χθες γινόμαστε πιο σοφοί, βρίσκουμε και τις λύσεις που παρακάμπτουν θέσεις ισχύος της βαρβαρότητας του χθες. Εγώ συστήνω καιρός να αρχίσουμε να σκεπτόμαστε. Ποτέ δεν είναι αργά.
Τηλέμαχος Λαχανάς
ΠΕΣΟΝΤΕΣ ΥΠΕΡ ΠΑΤΡΙΔΟΣ ΣΤΗΝ ΛΗΘΗ ΑΠΟ ΑΠΑΤΡΙΔΕΣ
Είναι ο τίτλος του νέου ιστορικού μου βιβλίου που κυκλοφόρησε πρόσφατα. Μέσα από συγγράμματα ιστοριοδιφών της περιόδου του 1821, επίσης από τα αρχεία της Παλιγγενεσίας και κατοπινών συγγραφέων, κατόρθωσα να συλλέξω πληροφορίες για να συνθέσω και να βγάλω από την αφάνεια τους πρώτους τέσσερις από τους πολυάριθμους «ήρωες» οι οποίοι, μαζί με μια ολόκληρη στρατιά Άνω Ηπειρωτών αγνώστων στοιχείων (όπως ονομάζονταν τότε), έδωσαν το παρών και έπεσαν μαχόμενοι ηρωικά πολύ μακριά από την γενέτειρα τους.
Ήρωες που ενίσχυσαν τον αγώνα με τις περιουσίες τους και πότισαν με το αίμα τους τα πεδία μαχών σε κάθε γωνιά της επαναστατημένης Ελλάδας, με την ελπίδα ότι ο πρώτος ανεξάρτητος πυρήνας θα άπλωνε τον βραχίονα μέχρι και την δική τους ιδιαίτερη πατρίδα.
Άγνωστος ο αριθμός των δικών μας αγωνιστών του 1821! Μάλλον πάρα πολλές χιλιάδες! Άγνωστο και αν οι πεσόντες ενταφιάστηκαν, ή αν τα οστά τους κάπου ανεμοδέρνονται! Στην γενέτειρα δεν επέστρεψαν, οι καμπάνες δεν χτύπησαν λυπηρά, δεν τους έκλαψαν οι μανάδες, οι αδερφές και οι συγγενείς τους, ούτε οι περιοχές στις οποίες γεννήθηκαν!
Ε λοιπόν ιερό μας καθήκον να επιστρέψουμε στη γενέτειρα έστω την μνήμη τους, την ιστορία τους που δεν γράφτηκε, που δεν μας διδάχτηκε, που απάτρηδες την πέρασαν στην λήθη. Xρέος μας να υποκλιθούμε στην μνήμη τους και να διεκδικήσουμε επίσημα την αναγνώριση του αγώνα και των θυσιών τους.
Ως αρχή διάλεξα να προβάλω τέσσερις από τους σημαντικότερους ήρωες της επανάστασης, οι οποίοι έπρεπε να είχαν τιμητική θέση στο Πάνθεον των Ηρώων. Τον Χατζημιχάλη Νταλιάνι Αργυροκαστρίτη, τον Γρηγόριο Αργυροκαστρίτη, τον Σταύρο Βασιλείου και τον Γιάννη Κώστα. Αναμένονται και πολλοί άλλοι.
Όσο για τον Χατζημιχάλη Νταλιάνι, στην μνήμη του οποίου υποκλίνεται το Δελβινάκι του Πωγωνίου, επειδή φέρει και το επώνυμο Αργυροκαστρίτης τα σύνορα δεν πρέπει να θεωρούνται και διαχωριστική γραμμή της ιστορίας και του πολιτισμού της ενιαίας Ηπείρου. Η χάραξη πάνω στους χάρτες ας μη γίνει εμπόδιο να γίνουν γνώστες της ιστορίας και στην μνήμη του να υποκλίνονται και οι αποκεί γείτονες, στους οποίους ανήκω. Τα στοιχεία αποδεικνύουν ότι είναι εφάμιλλος των Κολοκοτρώνη, Καραϊσκάκη και άλλων εθνικών ηρώων, που σημαίνει έπρεπε να είχε πανελλαδική αναγνώριση.
Το ίδιο και ο Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης για τον οποίο η Εύβοια αργεί να αποκαταστήσει την μνήμη του. Αργεί επίσης να αποκαταστήσει την μνήμη του Σταύρου Βασιλείου και των υπόλοιπων Βορειοηπειρωτών, επικρίσεις από υπεύθυνους Ευβοείς, όπως θα έχετε την τιμή να γίνετε γνώστες από το περιεχόμενο του βιβλίου μου. Στην λήθη παραμένει και ο έτερος ήρωας, ο Γιάννης Κώστας.
Για το τι εννοώ για λήθη από απάτριδες προβάλλω δύο σελίδες από τον επίλογο του βιβλίου:
… Ο Μητροπολίτης Ευαγγέλου για τον Χατζημιχάλη: «…Αλλ’ ατυχώς μέχρι τούδε και παρά τα τόσα γραφέντα καταλογάδην τε και στιχουργικώς δια την τεραστίαν συμβολήν του ήρωος εις τον Αγώνα της εθνεγερσίας, δεν εξυμνήθη ο απαράμιλλος ούτως ήρως ως ώφειλε, και δεν εξήρθη προσηκόντως ούτε η μεγάλη αυτού πολεμική δράσις, ούτε και ο άφθαστος αυτού πατριωτισμός»…
… Αρθρογράφος για τον αρχηγό των Δροσουλητών, εννοείται τον Χατζημιχάλη: «Η ιστορία δεν του έδωσε την θέση που θα έπρεπε ίσως γιατί δεν ζήτησε τίποτε από την πατρίδα του, αντίθετα με «οσιομάρτυρες καπεταναίους» που έγιναν στρατηγοί σε περίοδο αδελφοκτόνων πολέμων». Αυτός τα έδωσε όλα. Περιουσία και ζωή.
«Υπέρτατη Βουλή! (έγραφε ο Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης) Μόλις τέλος πάντων, θεία χάριτι, διεσώθην από τας αιμοβόρους χείρας των απανθρώπων τυράννων του έθνους μας. Πόσα δεινά έπαθον κατά το διετές τούτο της ελληνικής επαναστάσεως διάστημα είνε ανεκδιήγητα, ούτε η εις σκοτεινοτάτην φυλακήν συνεχής διατριβή μου, ούτε η στέρησις της περιουσίας μου, ούτε αι καθημεριναί ύβρεις, ούτε και αυτής της ζωής ο κίνδυνος, δεν με έκαμον τόσον να αδημονώ, όσον όταν ηναγκαζόμην να είμαι μακράν από τα τέκνα μου, τους χριστιανούς και να μην ημπορώ να συναγωνίζωμαι εις τον ιερόν υπέρ πίστεως και πατρίδος αγώνα…»
Ο Mixalis arg, Newbie «στις Νοεμβρίου 03, 2009, 04:45:46 am»
Σχετικά με την σφαγή του Μαντουδίου το 1823!
»…Στην πραγματικότητα δεν ήταν καθόλου έτσι αφού ένας από τους πρωτεργάτες της Επανάστασης στην Εύβοια ήταν ο φιλικός Γρηγόριος Αργυροκαστρίτης, Μητροπολίτης Ευρίπου. Οπλαρχηγοί όπως ο Λιάκος, ο Ευαγγελινός Αργυροκαστρίτης, ο Σταύρος Βασιλείου, ο Κώστας Νταλαμάγκας, ο Θωμάς Μπίμπασης και ο Θανάσης Γιώτης πολέμησαν στο ίδιο πλευρό με τον χαλκιδέο οπλαρχηγό Θανάση Χοντροβασίλη και μάλιστα σχεδόν όλοι οι προαναφερθέντες έπεσαν υπέρ της πατρίδας, την ίδια στιγμή που πολλοί Ευβοείς λιποταχτούσαν για να σώσουν τις ζωές τους από τις ορδές των γενίτσαρων».
Και ο Γ. Γαζής για τον Σταυρο Βασιλείου:
»…Η μεταξύ των οπλαρχηγών αντιζηλία έπαιξε πάλιν τον θλιβερόν ρόλον της, ενώπιον του εχθρού αυτήν την φοράν και εις βάρος ολοκλήρου της Εύβοιας. Δύο καπετάνιοι, τους οποίους ο Κάρπος Παπαδόπουλος ονομάζει, ο Μήτρος Τριανταφυλλήνας και ο Βασίλης Μπούσγος, ευρισκόμενοι εις το στρατόπεδον και μη υποφέροντες την επιτυχίαν του Σταύρου Βασιλείου συνεφώνησαν να διαλύσουν το ελληνικόν στρατόπεδον…»
Και πιο κάτω για το βιογραφικό του ο Α. Γαζής: »… Φθονήσαντες δε την κατάστασιν αυτού ο Κριζιώτης με τον Βάσον επέπεσον κατ’ αυτού ως λησταί εις τα 1823, δια να τον φονεύσουν και να διαρπάσουν τα πλούτη του. Φυγόντος δε του Σταύρου και αποτυχόντος του φόνου, εξεγύμνωσαν την οικίαν του και οικογένειάν του και τον έφερον εις πενεστάτην κατάστασιν».
Ο Οικονομίδης για τον Γιάννη Κώστα: «…Τω 1820 αμνηστευθείς επέστρεψεν εις Κέρκυραν, εμυήθη τα της Φιλικής Εταιρίας και έδραξε τα όπλα εξ αρχής του ιερού αγώνος, ως σημαιοφόρος υπό τον Νότην Μπότσαρην. Παρευρέθη ως τοιούτος εις την άλωσιν της Άρτης και των Αγράφων, εις την πρώτην πολιορκίαν του Μεσολογγίου, εις την υπεράσπισιν της Σκιάθου και εις τας πλείστας κατά του Ιβραήμ Πασσά μάχας. Εν τω Χαϊδαρίω της Αττικής ήτο υπό τον φιλλέληνα Φαβιέρον. Επί Καποδιστρίου ωνομάσθη πεντακοσίαρχος και επολέμησεν εις την άλωσιν της Βονίτσης και εις την εν Μακρυνόρει μάχην υπό τον τότε στρατηγούντα Church.
Το βιβλίο έχει 133 σελίδες από τις οποίες, εκτός των άλλων, οι 14 αφιερώνονται στην περίληψη της ιστορίας του Αργυροκάστρου και της Δρόπολης, όπως δεν την έχετε διαβάσει, οι 58 αφιερώνονται στον Χατζημιχάλη Νταλιάνη (Αργυροκαστρίτη), οι 21 στον Γρηγόριο Αργυροκαστρίτη, οι 14 στον Σελλιώτη Σταύρο Βασιλείου, ή Καπετάν Χαλάστρα, και οι 14 στον Γραψιώτη Γιάννη Κώστα.
Η τιμή του, λόγο και της οικονομικής κρίσης, 5 €, συν τα έξοδα αποστολής για περιπτώσεις μακρινών.
Αρ. κινητού Ελλάδας . e-mail tlahanas@gmail.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου