ΜΙΑ ΠΟΜΠΗ ΜΕ ΓΡΙΕΣ ΕΛΙΕΣ του ΠΕΤΡΟΥ ΤΣΕΡΚΕΖΗ

Μια πομπή με γριές ελιές
Βγήκαν σεργιάνι στις ακρογιαλιές.
Στα ασημένια φύλλα, τα σταχτιά
Το λιόγερμα άναψε φωτιά..

Γριές ελιές, πυρπολημένη μνήμη,
Πνιγμένος ήλιος, υδάτινη γαλήνη.
Και η θάλασσα πέρα φλέγεται
Στόλος που σιγοκαίγεται.



Σιωπηλή πομπή με γριές ελιές,
Νυχτώνουν, ξημερώνουν στις ακρογιαλιές.
Μες το βοριά, μες το νοτιά
Ρίχνουν τα μάτια μακριά.


Μανάδες με ψαρά μαλλιά
Που έχουν παιδιά στην ξενιτιά.
Ο ανθός της γης μαραίνεται
Ποιος έφυγε, ποιος έρχεται.

Τρέμει τ’ αγιάζι, τα φύλλα τρίζουν
Λες το τοπίο να θυμιατίζουν.
Αχ, κακορίζικος καιρός
Μια θάλασσα αναστεναγμός.

Σιωπηλή πομπή με γριές ελιές
Νυχτώνουν, ξημερώνουν στις ακρογιαλιές.

1983 - 2007


ΠΕΤΡΟΣ ΤΣΕΡΚΕΖΗΣ
Από την συλλογή «ΘΥΕΣΤΕΙΑ ΔΕΙΠΝΑ»