'Ήταν ψηλά, καμαρωτά τα σπίτια
στα άγρια βουνά κοντά στ' αστέρια
και τρομαγμένα μοιάζανε σπουργίτια
που τρέμουν απ' του κυνηγού τα χέρια.
Παίζαμε με χαρά στον Αγ. Θανάση
ξένοιαστοι κυνηγούσαμε του κάκου
την μπάλα που μας ήταν, όλη η πλάση
κι έπλεε στα νερά του Μεγαλάκκου.
Την ξαναβγάζαμε μαι άψογη μανία
και πάνω της ορμούσαμε με πάθος
μέχρι που χάθηκε μεσ' του νερού τη βία
την εφηβεία μας, βυθίζοντας στο βάθος.
Τώρα σιγή στον Άγιο Θανάση
και μοιάζει σα' να πήρε εμάς μια μπάλα
κι ο Μεγαλάκκος, λες μας έχει αδειάσει
σε πόλεις με άλλα στάδια, πιο μεγάλα
στην Κέρκυρα, στη Ρόδο, στην Καβάλα.
Αυτό το ποίημα είναι αντιγραφή από την συλλογή ποιημάτων Οδός Ελευθερίας . Το έγραψε ο μουσικοσυνθέτης και ποιητής ΚΩΣΤΑΣ ΝΟΥΣΙΑΣ μαι δηκάτου λογία όπως έζησε τα παιδικά του χρόνια στο χωριό Βελιάχοβο και πως αισθάνεται το σήμερα που το παρουσιάζει σαν μια μπάλα.
Ενώ ο ΜΕΓΑΛΑΚΚΟΣ είναι στο Βελιάχοβο , το χειμώνα μαζεύει όλα τα νερά που κατεβαίνουν από τα βουνά Δρουγκάνο , Κόκκινο Λιθάρι και Καβάσηλα και έχουν νερό μόνο όταν είναι περίοδος βροχοπτώσεων και όταν λιώνουν τα χιόνια, φέρνουν τέτοιες ποσότητες νερού και με τόση ορμή, πλημμυρίζουν την περιοχή και αποθέτουν άμμο και χαλίκια.
Το καλοκαίρι όμως, τότε που το νερό θα ήταν πολύτιμο, σχηματίζουν μόνο μια αποξηραμένη κοίτη .
Ανάρτηση: Αλέξανδρος Γκίνος
Διαβάστε επίσης...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου