Ανεμοστρόβιλος ορμά,ψηλά στο Τεπελένι
Μουγκρίζει στην οροσειρά,βογκάει και πεθαίνει.
Έρχεται μπροστά με οργή.Στην Κορυτσά πηχτούρα
Σαν πολυβόλο η αστραπή τραντάζει την Κλεισούρα.
Σαν το μολύβι πως παλιά τώρα χτυπά χαλάζι
Στο έλεος του ουρανού το Δέλβινο σπαράζει.
Τα φύλλα ρίχνουν οι βροντές παντού τα φθινόπωρια
Όπως θέριζαν οι ριπές,τους ήρωες στα βόρεια.
Στα δυτικά τα σύνορα που αίμα κουβαλάνε
Σαν φλέβες μ' ανοιχτές πληγές τα Γιάννενα πονάνε.
Εκεί σαν πέσανε στην γη και γίνανε πατρίδα
Πολεμιστές ηρωικοί γινήκανε ασπίδα.
Κι όπως αδειάζουν τη βροχή τα σύννεφα αυλαία
Γλυκιά προβάλλετ' η Αυγή ξανθιά και ντροπαλέα.
Και μοιάζει μαι την λευτεριά ως δίδυμη αδερφούλα
Σαν διώχνει σύννεφα, νυχτιά η καθαρή Αυγούλα.
Κι άμα βροντάνε βουερά μπουμπουνητά σα μπάντα
Πες είν' αναπαράσταση του έπους του σαράντα.
Πες στην αρχέγονη τη γη ακόμα πολεμάνε
Οι ορεσίβιοι νικητές το θάνατο νικάνε.
Μένουν εκεί σαν ήρωες,που δεν γνώρισαν ήττα
Έγινε σάρκα τους η γη στολή η μαργαρίτα.
Και γίναν΄ οι κοκάλες τους με βράχια ένα σώμα.
Κι είναι το αίμα αμβροσία στης λευτεριάς το στρώμα.
Σ' αυτή την πόλη των νεκρών του καθενός μαρτύρου
Το πεπρωμένο γράφτηκε επί πυρός σιδήρου.
Οι ζωντανοί στην καταχνιά κι αν φεύγουν του ανέμου
Τη λευτεριά κι αν λαχταρούν με πίκρα αδικημένου.
Εκείνοι μένουνε φρουροί και έμπιστοι γενναίοι
Που πάλι θα σκοτώνονταν για την πατρίδα νέοι.
Όχι μη σας παραπλανούν πανέμορφες ημέρες
Με ηλιοβασιλέματα που φλέγουν τις εσπέρες.
Πιο πάνω από ρομαντικές στιγμές και καλοκαίρια.
Του θαύματος είν' η χαρά της νίκης η ακέρια.
Ούτε φαντασμαγορικά εφήμερα στο πλάνο
Μη σας πλανούν, είν' η χαρά του θριάμβου υπεράνω.
Ανεμοστρόβιλος ορμά ξανά στο Τεπελένι
Αέρας είν' των νικητών πνοή που δεν πεθαίνει.
Μολύβι ρίχνει ο ουρανός ατελείωτο χαλάζι
Του έπους ο απόηχος γυρίζει πλησιάζει.
Κι όπως αδειάζουν βροχή τα σύννεφα-αυλαία
Γλυκιά προβάλλεται Αυγή ξανθιά και ντροπαλέα.
Δεν φοβηθήκαν εχθρικά κανόνια αεροπλάνα
Αγάλματα γινήκανε στους πάγους τραμουντάνα.
Δεκαέξι οι χιλιάδες του σαν του κρασιού το ρέμα
Του αίματος απ' του βοσκού στου στρατηγού το αίμα.
Βράζει στα έγκατα της γης φωνάζει: << Μην ξεχνάτε>>!
Εχθρός μας είν' η Λησμονιά αυτήν να κυνηγάτε!
Του ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΙΑ από την συλλογή ποιημάτων Οδός Ελευθερίας .
Μουγκρίζει στην οροσειρά,βογκάει και πεθαίνει.
Έρχεται μπροστά με οργή.Στην Κορυτσά πηχτούρα
Σαν πολυβόλο η αστραπή τραντάζει την Κλεισούρα.
Σαν το μολύβι πως παλιά τώρα χτυπά χαλάζι
Στο έλεος του ουρανού το Δέλβινο σπαράζει.
Τα φύλλα ρίχνουν οι βροντές παντού τα φθινόπωρια
Όπως θέριζαν οι ριπές,τους ήρωες στα βόρεια.
Στα δυτικά τα σύνορα που αίμα κουβαλάνε
Σαν φλέβες μ' ανοιχτές πληγές τα Γιάννενα πονάνε.
Εκεί σαν πέσανε στην γη και γίνανε πατρίδα
Πολεμιστές ηρωικοί γινήκανε ασπίδα.
Κι όπως αδειάζουν τη βροχή τα σύννεφα αυλαία
Γλυκιά προβάλλετ' η Αυγή ξανθιά και ντροπαλέα.
Και μοιάζει μαι την λευτεριά ως δίδυμη αδερφούλα
Σαν διώχνει σύννεφα, νυχτιά η καθαρή Αυγούλα.
Κι άμα βροντάνε βουερά μπουμπουνητά σα μπάντα
Πες είν' αναπαράσταση του έπους του σαράντα.
Πες στην αρχέγονη τη γη ακόμα πολεμάνε
Οι ορεσίβιοι νικητές το θάνατο νικάνε.
Μένουν εκεί σαν ήρωες,που δεν γνώρισαν ήττα
Έγινε σάρκα τους η γη στολή η μαργαρίτα.
Και γίναν΄ οι κοκάλες τους με βράχια ένα σώμα.
Κι είναι το αίμα αμβροσία στης λευτεριάς το στρώμα.
Σ' αυτή την πόλη των νεκρών του καθενός μαρτύρου
Το πεπρωμένο γράφτηκε επί πυρός σιδήρου.
Οι ζωντανοί στην καταχνιά κι αν φεύγουν του ανέμου
Τη λευτεριά κι αν λαχταρούν με πίκρα αδικημένου.
Εκείνοι μένουνε φρουροί και έμπιστοι γενναίοι
Που πάλι θα σκοτώνονταν για την πατρίδα νέοι.
Όχι μη σας παραπλανούν πανέμορφες ημέρες
Με ηλιοβασιλέματα που φλέγουν τις εσπέρες.
Πιο πάνω από ρομαντικές στιγμές και καλοκαίρια.
Του θαύματος είν' η χαρά της νίκης η ακέρια.
Ούτε φαντασμαγορικά εφήμερα στο πλάνο
Μη σας πλανούν, είν' η χαρά του θριάμβου υπεράνω.
Ανεμοστρόβιλος ορμά ξανά στο Τεπελένι
Αέρας είν' των νικητών πνοή που δεν πεθαίνει.
Μολύβι ρίχνει ο ουρανός ατελείωτο χαλάζι
Του έπους ο απόηχος γυρίζει πλησιάζει.
Κι όπως αδειάζουν βροχή τα σύννεφα-αυλαία
Γλυκιά προβάλλεται Αυγή ξανθιά και ντροπαλέα.
Δεν φοβηθήκαν εχθρικά κανόνια αεροπλάνα
Αγάλματα γινήκανε στους πάγους τραμουντάνα.
Δεκαέξι οι χιλιάδες του σαν του κρασιού το ρέμα
Του αίματος απ' του βοσκού στου στρατηγού το αίμα.
Βράζει στα έγκατα της γης φωνάζει: << Μην ξεχνάτε>>!
Εχθρός μας είν' η Λησμονιά αυτήν να κυνηγάτε!
Του ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΙΑ από την συλλογή ποιημάτων Οδός Ελευθερίας .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου