ΑΛΥΚΟ

Σα να σταλάζουν αίμα ουράνια
και τα ποτάμια δάκρυα εκβάλλουν
σκότωσαν οι φονιάδες τα αλάνια
Τα νιάτα μας, τα όρνια τα ψάλλουν.

Ανατριχιάζουν σύρριζα απ΄ το χώμα
σαν άνθρωποι τα δέντρα στις αράδες
κουρνιάζουνε στις κλάρες τα αηδόνια
και κλαίνε τα κοτσύφια,στις συστάδες.

Με πόνο στηςν καρδιά, νεκρούς στην πλάτη
προς το Θεό και τους Σαράντα Αγίους
προχώρησες στο μόνο μονοπάτι
πέρνωντας από τέρατα κι αγρίους.

Του Βούρκου η καρδιά, θα σε ζητάει
και θα χτυπά καμπάνα, ω καμάρι
Αλύκο, η πατρίδα σ' αγαπάει
σαν το πανάκριβο το παλικάρι.

Που άοπλο ορμά στο παραπέρα
σε πύργο παγερό σκοτεινιασμένο
ανοίγοντας με θάρρος μια βεγγέρα
στο τούνελ το βαθύ,το ματωμένο

Του ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΙΑ  από την συλλογή ποιημάτων Οδός Ελευθερίας .

Διαβάστε επίσης...

•  ΑΓΙΟΙ ΣΑΡΑΝΤΑ

  • Ο ΜΕΓΑΛΑΚΚΟΣ

• ΕΥΕΡΓΕΤΗΣ 

• ΑΠΟΗΧΟΣ ΤΟΥ ΕΠΟΥΣ ΤΟΥ '40