Του Τηλέμαχου Λαχανά.
Πριν λίγες μέρες με μια ανάρτηση στην ιστοσελίδα σας προσπάθησα να αναδείξω το χρέος μας, ως Κοινότητα, προς αποκατάσταση μιας αδικίας εις βάρος της ιστορίας και των αγώνων των προπατόρων μας για την παλιγγενεσία του έθνους στο οποίο ανήκουμε. Του έθνους το οποίο χωρίς και την προσφορά των προπατόρων μας είμαι βέβαιος ότι θα
χρειάζονταν και περισσότερο χρόνο, και περισσότερο αίμα, αλλά θα είχε να επουλώσει και περισσότερες πληγές, μέχρι την εκπλήρωση του ποθούμενου. Έχω υπόψη μου αν στερούνταν ο αγώνας από (περίπου) 5.000 αξιόμαχους αγωνιστές, πολλοί από τους οποίους σε απομνημονεύματα ιστοριογράφων αναφέρονται ως καθοριστικοί παράγοντες κάθε νίκης. Άλλο τα αν διαχρονικά οι κυβερνώντες αδίκησαν την προσφορά τους. Ίσως υπό αντίξοες συνθήκες, ίσως επειδή και οι ίδιοι οι κυβερνώντες αμφισβητούμενης προέλευσης, απέφυγαν το να τους θεωρούν συστατικό στοιχείο της παλιγγενεσίας του νεοσύστατου κράτους. Εκτός του ότι τους καταχώνιασαν την ιστορία, εκτός του ότι μετά από περίπου 90 χρόνια τους πρόσφεραν ως «προίκα» στο νεοσύστατο γειτονικό κράτος!
Αυτό μέχρι χθες καθώς σήμερα και εμείς οι απόγονοι φερόμαστε ως ανάξιοι κληρονόμοι της ιστορία τους, εκτός του ότι από τυχών εκδίκηση συγγενών, χωριών και περιοχών τους απέφευγαν να δηλώσουν επώνυμα και καταγωγή, δήλωναν Αργυροκαστρίτης, Χιμαριώτης Χορμοβίτης κ.λ.π. Αν μέχρι χθες λοιπόν υπό την «δαμόκλειο σπάθη» του καθεστώτος στο οποίο επιβιώναμε ούτε σκέψη για γνώσεις περί της ιστορίας μας, εδώ και 28 χρόνια ποιος μας εμποδίζει να αποχτήσουμε γνώσεις και να διεκδικήσουμε; Γιατί το να γνωρίζεις την ιστορία σου δε σημαίνει ότι στρέφεσαι εναντίον της επικράτειας στην οποία ανήκεις, ασχέτως εθνότητας, ούτε αυτής στην οποία πρόστρεξες να επιβιώσεις, ασχέτως αν είναι το έθνος σου. Απεναντίας στα μάτια και τη συνείδηση της εκάστοτε υψώνεσαι ως ίσος προς ίσο, αντί ως κολίγος στη μεν, όταν είσαι αυτόχθων, ή ενός κατώτερου Θεού στην δε, καθώς αυτό βιώνουμε.
Στην ιστοσελίδα σας λοιπόν έκρουσα το καμπανάκι, θεωρώντας εαυτούς ανάξιους, καθώς ούτε σκέψη να τιμούμε την μνήμη (έστω) των 338 προπατόρων μας, πεσόντες στο Φραγγοκάστελλο της Κρήτης. Όχι όμως στου κουφού την πόρτα, καθώς κάτι πρέπει να σκεφτούμε για μετά από 5 χρόνια, για την ερχόμενη επέτειο.
Εύγε στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας (και ας μη δυσαρεστηθούν οι προγενέστεροι) καθώς έχοντας σύμμαχο και την κυβέρνηση ανόρθωσε το «ανάστημα» του έθνους. Εύγε καθώς το ίδιο θα πράξει και σε επετείους δικών μας αγωνιστών, εάν εμείς οι απόγονοι γίνουμε γνώστες της ιστορίας τους.
Έχουμε μπροστά μας όμως μια άλλη επέτειο μνήμης. Πριν 195 χρόνια, στις 29 Ιουλίου του 1823, στην παρά τον Παγώντα θέση Ανδριαλά της Εύβοιας έπεσαν μαχόμενοι άλλοι 300 Άνω Ηπειρώτες και Ευβοείς μαζί, όντας περικυκλωμένοι από 7.000 Τούρκους και Τουρκαλβανούς. Ασχέτως αν τα αίτια συνοψίζονται όπως και τα αίτια στην σύγκρουση του Φραγκοκάστελλου της Κρήτης!
Αν η νεότερη ιστορία της Εύβοιας απέφυγε να δώσει την αρμόζουσα θέση στους Γρηγόριο Αργυροκαστρίτη, Σταύρο και Κώστα Βασιλείου, Ευαγγελινό και Λιάκο Αργυροκαστρίτη, μαζί και τους υπόλοιπους για τους οποίους πολλοί ερευνητές Ευβοείς ζητούν επίμονα την αποκατάστασή τους, εμείς δεν έχουμε κανένα χρέος; Είναι δύσκολο να οργανώσει η ΝΕΒΗ, ή και μόνη της η νεολαία Σελλιού και Κλεισαριού μια εκδρομή επιτόπου την ημέρα μνήμης; Να γιατί κρούω από νωρίς το καμπανάκι μήπως μια συμβολική αρχή, μέχρι να προετοιμαστούμε μαζί με τους Ευβοείς για την επόμενη 200 χρόνων επέτειο μνήμης, ώστε τότε να παραστεί και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας.
Γιατί όχι για τις δύο περιπτώσεις και ένα σύνθετο Μνημείο στο φυλάκιο της Κακαβιάς, αγνάντιο στην Δρόπολη και το Αργυρόκαστρο, ώστε να κατεβαίνουν οι Δελβινακιώτες και να ανεβαίνουν οι Δροπολίτες, να έρχονται οι Σφακιώτες και οι Ευβοείς, ακόμα και οι γείτονες Αλβανοί, καθώς και τιμή τους οι δικοί μας αγωνιστές, ήταν έμπνευση και για τους δικούς τους αγώνες για ανεξαρτησία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου