2 Φεβρουαρίου 2014

Η ανεκτικότητα δεν είναι αδυναμία...


Photo: .Amir/FlickrΚυκλοφόρησε στο ίντερνετ ένα αστείο κείμενο, όπου ο Α' Παγκόσμιος πόλεμος περιγραφόταν με όρους επικοινωνίας στο facebook. Οι Στρατιώτες ήταν από τα εμπλεκόμενα "πρόσωπα", και όταν συνομιλούν με την Πείρα, εκείνη τους λέει ότι επειδή η τεχνολογία δεν έχει ακόμα εκσυγχρονίσει τις στρατιωτικές πρακτικές, θα πάνε στο μέτωπο, όπου οι περισσότεροι θα σκοτωθούν από σφαίρες, δηλητηριώδη αέρια, και γενικά θα αφεθούν να πεθάνουν σε ξένες αφιλόξενες πεδιάδες. Οι Στρατιώτες ρωτάνε αν θα βγει τουλάχιστον κάτι καλό από όλη αυτή την ιστορία. Και η Πείρα απαντάει: λογοτεχνία.

Κάπως έτσι νιώθει κανείς συχνά εδώ. Για να μην απελπιστείς, σκέφτεσαι πόσο ωραία θα μπορούσες να γράψεις -εσύ ή όποιος άλλος, δεν έχει σημασία- για την απελπισία. Για τις
νεόδμητες γειτονιές που στερούνται αποχετευτικού συστήματος. Για τους φίλους που, με δουλειά ο ένας σε μεγάλη εταιρεία και η άλλη στο δημόσιο, δυσκολεύονται να τα βγάλουν πέρα. Κι αυτό το πράγμα μπαίνει μέσα σου και σε διαποτίζει. Τον Φεβρουάριο έρχεται για συναυλία ο Βασίλης Καρράς.     

Από την άλλη μεριά δεν είναι στο μακρινό παρελθόν οι καθημερινές διαδηλώσεις με μεγάλη συμμετοχή ανθρώπων, τον Νοέμβριο, προκειμένου να μη γίνουν δεκτά για καταστροφή σε αλβανικό έδαφος τα χημικά όπλα της Συρίας. Ήταν η πρώτη μεγάλη μάχη του Πρωθυπουργού και, κατά την ταπεινή μου γνώμη, την κέρδισε, ακούγοντας και σεβόμενος τις ανησυχίες των ανθρώπων για το αν στην Αλβανία θα μπορούσε να υπάρξει η τεχνική δυνατότητα για κάτι τέτοιο. Καθώς ακούγαμε τον λόγο του Πρωθυπουργού εκείνη την Παρασκευή σε απευθείας μετάδοση μέσα σε ένα λεωφορείο, σκέφτηκα πως αυτό που συνέβαινε ήταν ίσως πολύ κοντά στο ιδανικό της άμεσης δημοκρατίας.

Και δε θα το δεις στις ειδήσεις, αλλά η μεγαλύτερη ΛΟΑΤ κοινότητα της Αλβανίας πραγματοποιεί αυτές τις μέρες επιμορφωτικά σεμινάρια στην Αστυνομία. Αστυνομικοί 50 και βάλε χρόνων κάθονται και ακούνε και συζητάνε με άτομα της κοινότητας. Αυτή είναι η δουλειά τους, να προστατεύουν όλους τους πολίτες. Στις ετήσιες παρελάσεις της κοινότητας, πράγματι, καθώς και σε ποδηλατοπορείες που διοργανώνονται κατά καιρούς, όσο λίγοι κι αν είναι οι συμμετέχοντες, πάντα υπάρχουν ένστολοι αστυνομικοί και άλλοι με πολιτικά για περιφρούρηση της πορείας.

Κάτι αλλάζει εδώ. Οι άνθρωποι που επιλέγουν να μείνουν πλέον το κάνουν συνειδητά και όχι από ανάγκη. Αυτοί που δεν έφυγαν ποτέ ή αυτοί που γυρίζουν απ' έξω, συνήθως την Ιταλία ή την Ελλάδα, κι ανοίγουν μια επιχείρηση, ξεκινούν κάτι καινούργιο, συνεισφέρουν όσο μπορούν στην κοινότητά τους, είναι συνειδητοί πολίτες. Οι άνθρωποι εδώ είναι περήφανοι -και δίκαια- για τη θρησκευτική τους ανεκτικότητα, καθώς πολύ συχνά παντρεύονται ορθόδοξοι ή καθολικοί με μουσουλμάνους. Στο σαλόνι στον έναν τοίχο η κιβωτός της διαθήκης με πάνω κεντημένα χωρία από το Κοράνι, και στον άλλο ο άγιος Σπυρίδωνας.

Είναι το πιο εύκολο να βυθιστείς στην απελπισία. Στα κλειστά θέατρα των επαρχιακών πόλεων, στα ερειπωμένα σπίτια των γειτόνων που μετανάστευσαν και η πολυκατοικία σου άδειασε, στην ανεργία. Όμως αν κάτι γνωρίζουν να κάνουν με μεγάλη επιτυχία εδώ οι άνθρωποι είναι να ζουν σε κοινότητες. Να αποδέχονται τον άλλον, να συνεργάζονται, να ζητούν και να παίρνουν βοήθεια, σε κάθε καινούργιο ξεκίνημα. Ο Φόβος είχε φέρει την αδράνεια, αλλά αυτό σιγά-σιγά αλλάζει.

Ένα τηλεπαιχνίδι που ξεκίνησε φέτος καλεί τρεις άγνωστους μεταξύ τους ανθρώπους να μοιράσουν στο τέλος τα κέρδη. Ο πρώτος θα πάρει το 60% των χρημάτων, ο δεύτερος το 30% και ο τρίτος το 10%. Είναι αλήθεια ότι το παιχνίδι στηρίζεται στον εγωισμό και την πλεονεξία που θεωρεί ότι θα έχουν οι περισσότεροι, δεν είναι λίγοι όμως εκείνοι που υποχωρούν για το κοινό καλό και δέχονται να πάρουν τα λιγότερα χρήματα (τα οποία επίσης μειώνονται καθώς ο χρόνος περνάει και δεν επιτυγχάνεται συμφωνία). Προχθές, ο κατά γενική ομολογία καλύτερος παίκτης δέχτηκε τα λιγότερα χρήματα, και δικαιολόγησε την επιλογή του με αυτήν ακριβώς τη φράση: η ανεκτικότητα δεν είναι αδυναμία.
ΠΗΓΗ:protagon.gr

Εδώ Τίρανα: ...........της Sister Rosetta

*Η Sister Rosetta γεννήθηκε τη δεκαετία του ‘80. Σπούδασε στη Φιλοσοφική της Αθήνας. Ξεκίνησε να γράφει ημερολόγιο για ν' αποδείξει στον εαυτό της ότι κάθε μέρα είναι ξεχωριστή. Δυστυχώς το κατάφερε, κι έτσι σήμερα ακόμα δυσκολεύεται με πράγματα που οι άλλοι βρίσκουν εύκολα. Στη δουλειά της μιλάει πολύ, αλλά επειδή αυτό δεν της φτάνει πια, αποφάσισε να ενοχλήσει τους απίστευτα ευγενείς ανθρώπους του protagon για να γράφει κιόλας. Θα ήθελε να μοιραστεί τις σκέψεις και τις εμπειρίες της στην Αλβανία, που είναι, κατά το κλισέ, τόσο κοντά κι όμως τόσο μακριά.