«Τα χωριά μας, αναπνέουν, έχουν ζωή 10 έως 20 μέρες τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, τότε που έρχονται όσοι ζουν στην Αθήνα. Συνηθίζουμε τον κόσμο και μετά μας φαίνεται δύσκολο». Με αυτές τις απλές κουβέντες, οι λιγοστοί κάτοικοι στα ακριτικά χωριά του Πωγωνίου, καταθέτουν τη μοναξιά που βιώνουν στον τόπο τους. Τα πανηγύρια του καλοκαιριού που δίνουν χρώμα στην καθημερινότητά τους, το αντάμωμα των οικογενειών που ζουν στις μεγαλουπόλεις, οι παιδικές φωνές στη γειτονιά τελείωσαν και το Φθινόπωρο που έφτασε, καταπίνει τη χαρά τους.
Στη γραμμή συνόρων με την Αλβανία, η πραγματικότητα στα όμορφα πετρόκτιστα χωριά, αποτυπώνεται με χαρακτηριστικά παραδείγματα.
Ορεινό, Ξηρόβαλτο, Μαυρόπουλο, Χρυσόδολη, Ζάβροχο, Τεριάχι, Κτίσματα, Νεοχώριο, Χαυραυγή, Αγία Μαρίνα. Ο αριθμός των μόνιμων κατοίκων τους συνολικά, δεν ξεπερνά τους 300. Κάθε χωριό και ένα κλειστό σχολείο εδώ και τρεις δεκαετίες. Είναι ο τόπος «των γερασμένων», που ζουν δίπλα στη συνοριακή γραμμή με την Αλβανία, εκεί όπου κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940 έγιναν σκληρές μάχες, γι αυτό σε κάθε πλατεία τους υπάρχει Ηρώο Πεσόντων.
Στο Ορεινό, ζει μόνο μια γυναίκα, η Σοφία Δημητρίου. Είναι κτηνοτρόφος και κάθε μέρα βγαίνει στο βουνό με το κοπάδι. Δεν φοβάται, όμως, γιατί παίρνει όλες τις προφυλάξεις. Στο Νεοχώριο, ένα ζευγάρι ηλικιωμένων δίνει ανάσα στα κλειστά σπίτια.
ΠΗΓΗ: http://aftonomi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου