Χρονιάρα μέρα, εθνικοαπελευθερωτική, χθες.
Και με πικρία αναλογιζόμουν το Εθνικό μας Δόγμα, που λέει "λίγο κρασί, λίγη παρέλαση και τους μύθους μου". Άντε και καμιά κανονιά στον Λυκαβηττό, για να μας ανεβάζει το φρόνημα. Αυτό το δόγμα που επιτάσσει τυφλή και αμάσητη κατανάλωση εθνικής μυθολογίας, μηδενική περίσκεψη και αγνόηση της δεδομένης εκ των πραγμάτων (εθνικόν το αληθές) Ιστορίας μας. Πάντα κινούμαστε στο πεδίο του απερίσκεπτου ελαφρολαϊκού ρεπερτορίου. Ξέρουμε μόνο να πιπιλάμε τα παραμύθια της εθνικής μας υπεροχής, που κάνει τους Άλλους να μας κατατρέχουν με συνωμοσίες και να μας καταδιώκουν, να μη μας αφήνουνε σε χλωρό κλαρί.
Και αγνοούμε την ουσία. Πως το αριστοτελικό μας παρελθόν ήταν που δημιούργησε τον Πολιτισμό των περασμένων ελληνικών μεγαλείων. Και έκτοτε το εγκαταλείψαμε και το εκχωρήσαμε στους "ελβετόψυχους" κουτόφραγκους, που πάψανε να τρώνε βελανίδια και είναι τώρα ευλόγως οι νόμιμοι κληρονόμοι του Σταγειρίτη θεμελιωτή της δυτικής σκέψης. Ενώ εμείς εξοκείλαμε και εγκλωβιστήκαμε στην εσωστρέφεια της καθ’ ημάς Ανατολής. Και τρώμε τώρα τα βελανίδια που μας πετάνε υποτιμητικά, όσοι "μούτσοι που απαυτώναμε, γίναν καπεταναίοι". Αυτή η φοβικότητα σκιτσάρει το περίγραμμα του καθοδικού σπιράλ της εθνικής μας πορείας.
Και όμως, εύκολα θα μπορούσαμε να κάνουμε λίγη αυτοκριτική, να πούμε "φτάνει, πια, η παροξυσμική, παρακρουστική, εθνική χειράντλησις σπέρματος". Φτάνει, πια, αυτό το αντεθνικό άθλημα που μας καταβάλλει, μας κατατρώει την ικμάδα, την ενέργεια, την αποτελεσματικότητα. Έτσι, μοιραία, πίσω από τα τρομοβλακώδη παραμύθια, αγνοούμε την αλήθεια των εθνικών μας κουσουριών, που αυτά και μόνο αυτά μας εμποδίζουν να ξεδιπλώσουμε τις αρετές μας. Όθεν, δραματικά μονότονα και απελπιστικά, δεν μπορούμε οι κακομοίρηδες να σηκώσουμε μούρη. Λίγο διερχόμαστε μικρές εκσυγχρονιστικές περιόδους άνθησης και ισχύος, αλλά έρχεται καπάκι και το άλλο άθλιο διαχρονικό εθνικό μας κουσούρι, ο διχαστικός λαϊκισμός. Και μας ξαναπετάει στα υπόγεια της διεθνούς άμιλλας, οπότε η πατρίδα, παρά τον αντίθετο μύθο, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τους πάτους τραβά.
Το φρέσκο τροχαίο, κυπριακό ατύχημα δεν αποσοβήθηκε, αλλά τουλάχιστον, δια της ρεαλιστικής ψυχραιμίας, στο τσακ δεν μεταξιώθηκε σε δυστύχημα. Κάποιο κουσούρι θα μείνει, λοιπόν, στον ασθενή. Αλλά με χρόνιες ιατρικές προσπάθειες και φυσικοθεραπείες, είναι πιθανό, στο μέλλον, να γιατρευτεί τελείως. Το ερώτημα είναι, θα μας γίνει μάθημα; Θα μάθουμε να προσέχουμε τον καιρό και το οδόστρωμα, την αντικειμενική συγκυρία; Αλλά να έχουμε και σε καλή κατάσταση, τόσο το όχημα (λαό) όσο και τα μυαλά των τιμονιέρηδων, ώστε να μη μας οδηγούν αφρόνως (χωρίς φρένα), να φροντίζουμε δηλαδή και την υποκειμενική συγκυρία;
Ας το ξαναπάρουμε από την αρχή. Κάνεις ένα εγκληματικό λάθος να υπερτιμάς τις δυνατότητές σου και την πατάς. Και σε πονούν για χρόνια οι συνέπειες. Κλαψουρίζεις σαν τη γαλοπούλα διαρκώς, ουδέποτε όμως κάνεις μια αξιολόγηση του πώς και του γιατί έφτασες να υποφέρεις… Μετά από καιρό βρίσκεσαι μπροστά σε παρόμοιο κρίσιμο σταυροδρόμι. Πάλι ξανακάνεις παρόμοια πατάτα. Είναι ολοφάνερο ότι τελικά μπαίνει ζήτημα νοημοσύνης. Είναι πλέον βαρετό να τονίζεται διαρκώς ότι οι εθνικές ζημίες του 1897, του 1922, του 1974, ήταν αποτελέσματα μιας εθνικής ξεροκεφαλιάς. Να είμαστε εθνικά απομονωμένοι και να κάνουμε χωρίς συμμαχίες βλακώδη επιθετικά εγχειρήματα. Η έπαρση του ηλίθιου νάνου είναι μεγάλο κακό (για τον ηλίθιο νάνο).
Τις περασμένες μέρες, ξεκίναγε ο κύριος Μιχάλης Σαρρής να κατακτήσει ειρηνικά το ξανθό γένος του Μόσκοβου. Και δήλωσε βρυχώμενος: «Δεν θα επιστρέψω από τη Μόσχα χωρίς μια συμφωνία στις αποσκευές μου». Μην πούμε τώρα με τι ήταν γεμάτες οι αποσκευές του κατά την αισχυντηλή του επάνοδο στη γλυκιά πατρίδα…
Όταν ακούγονται βρυχηθμοί αληθινών λεόντων, είναι κάπως, να βρυχώνται τα ποντίκια στην κόντρα. Πού πας, Καραμήτρο; Πού πας, κύριε Σαρρή μου, να βάλεις στο βρακί σου τον Μόσκοβο; Πού πας, κύριε Σωτήρη Δράκο (στέλεχος του ΔΗΣΥ), μεγάλε παιχταρά του Έθνους κι εσύ, που λίγες μέρες πριν με έπαρση βρυχήθηκες: «οι Ευρωπαίοι πρότειναν τη χειρότερη λύση στον καλύτερο παίχτη». Παιχταράδες σπουδαίοι στη μίμηση του βρυχηθμού, αλλά όχι στη λεοντοσύνη, ποντικάκια μου. Έτσι σήμερα το πρωί ξανακούστηκε ο κ. Δράκος, συνετισμένος από το στραπάτσο που μας έφερε η αμετροέπεια εις βάρος του λιονταριού, να εκστομίζει στον Σκάϊ ύμνους εις τον Ρεαλισμόν.
Έτσι ακριβώς αποκτά νόημα και εκείνο το προσφυές ανέκδοτο, που μιλάει για ένα λαγό, ο οποίος διέδιδε στα άλλα ζώα πως τη κάνει τη δουλειά και πότε-πότε το βατεύει το λεοντάρι. Και όταν το μαθαίνει ο βασιλιάς των ζώων, τον φωνάζει και του ζητάει εξηγήσεις. Και τότε ο λαγός του απαντάει: «Έλα, μωρέ λέοντά μου, μην ξεσυνερίζεσαι, λέμε πότε-πότε και καμία μπιπ για να περνάει η ώρα!»…
Και σεις, θλιβερές μου ορδές, όσοι Ελλαδίτες και Κύπριοι ζητήσατε την έξοδο από το Ευρώ, στο τσακ σας πήγε στραβά η δουλειά. Έτσι χαλαστήκατε κι εσείς, όπως θα στενοχωρηθεί και η Τουρκική Εθνική Στρατηγική, που άλλη μια φορά της ξεφύγαμε, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι πού ακριβώς πηγαίναμε και πού ακριβώς βρεθήκαμε… Μην ανησυχείτε, όμως, το "αμνήμον και αντι-ραγιάδικο" (χε, χε) Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Ι.ΠΑ.) θα ανασυνταχθεί. Τόσο στην Ελλάδα, με ηγέτη τον φαιδρό νεοπαγή θίασο «ΑΝΕΞΥΡΙΖΑ» και τους ένθεν και ένθεν μαύρους και κόκκινους δορυφόρους του. Όσο και στην Κύπρο, με τη σχεδόν καθολική παραληρηματική δυσανεξία ηγεσιών και πληθών απέναντι στη λογική. Εν προκειμένω, αδυνατούσαμε τόσες μέρες να καταλάβουμε και γιατί η «Πρωτοβουλία για την παραμονή της Κύπρου στην Ε.Ε. και το ευρώ» κάποιων ελάχιστων, λαμπρών Κυπρίων δυσκολευόταν να βρει την κατανόηση των συμπατριωτών τους. Μπράβο τους τελικά, που παρά τη γενικευμένη καχυποψία, έστω και λίγο, κάπως επηρέασαν προς την κατεύθυνση της λογικής, η οποία (σχεδόν τυχαία) κατάφερε να επικρατήσει.
Ας καλέσουμε τους ψυχαναλυτάς να μας πουν τι είναι αυτό που μας τυφλώνει και χάνουμε τη δέουσα πολιτική διεύθυνση, οδηγοί και οδηγούμενοι του Ελληνισμού. Και πάντα πάμε και στουκάρουμε, εκεί ακριβώς από όπου φυλαγόμασταν. Υπέρ της κοινωνικής μας ευαισθησίας; Πάντα επιτυγχάνουμε τη χρεωκοπία κυρίως των μη προνομιούχων. Υπέρ της πατριωτικής μας ευαισθησίας; Πάντα (ακουσίως, πλην βλακωδώς) αγωνιζόμαστε να γίνουμε γνήσιο υποσύνολο της τουρκικής (και κάθε άλλης "εχθρικής") εθνικής στρατηγικής. Ειδικά δε για το Κυπριακό, είναι αδιαμφισβήτητη η αλήθεια, που όλοι ξέρουμε, πως κάθε προηγούμενη προτεινόμενη λύση είναι πάντα καλύτερη από κάθε επόμενη. Αν δε αυτή την αλήθεια την προβάλουμε στο μέλλον, ανομολόγητα τρομακτικά σενάρια διαφαίνονται… Γι' αυτό, το νου μας, κακομοίρηδες υπερπατριώτες της πλάκας…
Δεν θα βαρεθούμε ποτέ να το επαναλαμβάνουμε. Εάν το λαϊκιστικό πνεύμα, που ΠΑΝΤΟΤΕ προκαλεί μια εθνική κρίση, κληθεί και να την επιλύσει, τότε αυτή η εθνική κρίση ΠΑΝΤΟΤΕ "αναβαθμίζεται" σε εθνική καταστροφή.
Και αγνοούμε την ουσία. Πως το αριστοτελικό μας παρελθόν ήταν που δημιούργησε τον Πολιτισμό των περασμένων ελληνικών μεγαλείων. Και έκτοτε το εγκαταλείψαμε και το εκχωρήσαμε στους "ελβετόψυχους" κουτόφραγκους, που πάψανε να τρώνε βελανίδια και είναι τώρα ευλόγως οι νόμιμοι κληρονόμοι του Σταγειρίτη θεμελιωτή της δυτικής σκέψης. Ενώ εμείς εξοκείλαμε και εγκλωβιστήκαμε στην εσωστρέφεια της καθ’ ημάς Ανατολής. Και τρώμε τώρα τα βελανίδια που μας πετάνε υποτιμητικά, όσοι "μούτσοι που απαυτώναμε, γίναν καπεταναίοι". Αυτή η φοβικότητα σκιτσάρει το περίγραμμα του καθοδικού σπιράλ της εθνικής μας πορείας.
Και όμως, εύκολα θα μπορούσαμε να κάνουμε λίγη αυτοκριτική, να πούμε "φτάνει, πια, η παροξυσμική, παρακρουστική, εθνική χειράντλησις σπέρματος". Φτάνει, πια, αυτό το αντεθνικό άθλημα που μας καταβάλλει, μας κατατρώει την ικμάδα, την ενέργεια, την αποτελεσματικότητα. Έτσι, μοιραία, πίσω από τα τρομοβλακώδη παραμύθια, αγνοούμε την αλήθεια των εθνικών μας κουσουριών, που αυτά και μόνο αυτά μας εμποδίζουν να ξεδιπλώσουμε τις αρετές μας. Όθεν, δραματικά μονότονα και απελπιστικά, δεν μπορούμε οι κακομοίρηδες να σηκώσουμε μούρη. Λίγο διερχόμαστε μικρές εκσυγχρονιστικές περιόδους άνθησης και ισχύος, αλλά έρχεται καπάκι και το άλλο άθλιο διαχρονικό εθνικό μας κουσούρι, ο διχαστικός λαϊκισμός. Και μας ξαναπετάει στα υπόγεια της διεθνούς άμιλλας, οπότε η πατρίδα, παρά τον αντίθετο μύθο, μόνο λίγο καιρό ξαποσταίνει και ξανά προς τους πάτους τραβά.
Το φρέσκο τροχαίο, κυπριακό ατύχημα δεν αποσοβήθηκε, αλλά τουλάχιστον, δια της ρεαλιστικής ψυχραιμίας, στο τσακ δεν μεταξιώθηκε σε δυστύχημα. Κάποιο κουσούρι θα μείνει, λοιπόν, στον ασθενή. Αλλά με χρόνιες ιατρικές προσπάθειες και φυσικοθεραπείες, είναι πιθανό, στο μέλλον, να γιατρευτεί τελείως. Το ερώτημα είναι, θα μας γίνει μάθημα; Θα μάθουμε να προσέχουμε τον καιρό και το οδόστρωμα, την αντικειμενική συγκυρία; Αλλά να έχουμε και σε καλή κατάσταση, τόσο το όχημα (λαό) όσο και τα μυαλά των τιμονιέρηδων, ώστε να μη μας οδηγούν αφρόνως (χωρίς φρένα), να φροντίζουμε δηλαδή και την υποκειμενική συγκυρία;
Ας το ξαναπάρουμε από την αρχή. Κάνεις ένα εγκληματικό λάθος να υπερτιμάς τις δυνατότητές σου και την πατάς. Και σε πονούν για χρόνια οι συνέπειες. Κλαψουρίζεις σαν τη γαλοπούλα διαρκώς, ουδέποτε όμως κάνεις μια αξιολόγηση του πώς και του γιατί έφτασες να υποφέρεις… Μετά από καιρό βρίσκεσαι μπροστά σε παρόμοιο κρίσιμο σταυροδρόμι. Πάλι ξανακάνεις παρόμοια πατάτα. Είναι ολοφάνερο ότι τελικά μπαίνει ζήτημα νοημοσύνης. Είναι πλέον βαρετό να τονίζεται διαρκώς ότι οι εθνικές ζημίες του 1897, του 1922, του 1974, ήταν αποτελέσματα μιας εθνικής ξεροκεφαλιάς. Να είμαστε εθνικά απομονωμένοι και να κάνουμε χωρίς συμμαχίες βλακώδη επιθετικά εγχειρήματα. Η έπαρση του ηλίθιου νάνου είναι μεγάλο κακό (για τον ηλίθιο νάνο).
Τις περασμένες μέρες, ξεκίναγε ο κύριος Μιχάλης Σαρρής να κατακτήσει ειρηνικά το ξανθό γένος του Μόσκοβου. Και δήλωσε βρυχώμενος: «Δεν θα επιστρέψω από τη Μόσχα χωρίς μια συμφωνία στις αποσκευές μου». Μην πούμε τώρα με τι ήταν γεμάτες οι αποσκευές του κατά την αισχυντηλή του επάνοδο στη γλυκιά πατρίδα…
Όταν ακούγονται βρυχηθμοί αληθινών λεόντων, είναι κάπως, να βρυχώνται τα ποντίκια στην κόντρα. Πού πας, Καραμήτρο; Πού πας, κύριε Σαρρή μου, να βάλεις στο βρακί σου τον Μόσκοβο; Πού πας, κύριε Σωτήρη Δράκο (στέλεχος του ΔΗΣΥ), μεγάλε παιχταρά του Έθνους κι εσύ, που λίγες μέρες πριν με έπαρση βρυχήθηκες: «οι Ευρωπαίοι πρότειναν τη χειρότερη λύση στον καλύτερο παίχτη». Παιχταράδες σπουδαίοι στη μίμηση του βρυχηθμού, αλλά όχι στη λεοντοσύνη, ποντικάκια μου. Έτσι σήμερα το πρωί ξανακούστηκε ο κ. Δράκος, συνετισμένος από το στραπάτσο που μας έφερε η αμετροέπεια εις βάρος του λιονταριού, να εκστομίζει στον Σκάϊ ύμνους εις τον Ρεαλισμόν.
Έτσι ακριβώς αποκτά νόημα και εκείνο το προσφυές ανέκδοτο, που μιλάει για ένα λαγό, ο οποίος διέδιδε στα άλλα ζώα πως τη κάνει τη δουλειά και πότε-πότε το βατεύει το λεοντάρι. Και όταν το μαθαίνει ο βασιλιάς των ζώων, τον φωνάζει και του ζητάει εξηγήσεις. Και τότε ο λαγός του απαντάει: «Έλα, μωρέ λέοντά μου, μην ξεσυνερίζεσαι, λέμε πότε-πότε και καμία μπιπ για να περνάει η ώρα!»…
Και σεις, θλιβερές μου ορδές, όσοι Ελλαδίτες και Κύπριοι ζητήσατε την έξοδο από το Ευρώ, στο τσακ σας πήγε στραβά η δουλειά. Έτσι χαλαστήκατε κι εσείς, όπως θα στενοχωρηθεί και η Τουρκική Εθνική Στρατηγική, που άλλη μια φορά της ξεφύγαμε, χωρίς να το πάρουμε χαμπάρι πού ακριβώς πηγαίναμε και πού ακριβώς βρεθήκαμε… Μην ανησυχείτε, όμως, το "αμνήμον και αντι-ραγιάδικο" (χε, χε) Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο (Π.Ι.ΠΑ.) θα ανασυνταχθεί. Τόσο στην Ελλάδα, με ηγέτη τον φαιδρό νεοπαγή θίασο «ΑΝΕΞΥΡΙΖΑ» και τους ένθεν και ένθεν μαύρους και κόκκινους δορυφόρους του. Όσο και στην Κύπρο, με τη σχεδόν καθολική παραληρηματική δυσανεξία ηγεσιών και πληθών απέναντι στη λογική. Εν προκειμένω, αδυνατούσαμε τόσες μέρες να καταλάβουμε και γιατί η «Πρωτοβουλία για την παραμονή της Κύπρου στην Ε.Ε. και το ευρώ» κάποιων ελάχιστων, λαμπρών Κυπρίων δυσκολευόταν να βρει την κατανόηση των συμπατριωτών τους. Μπράβο τους τελικά, που παρά τη γενικευμένη καχυποψία, έστω και λίγο, κάπως επηρέασαν προς την κατεύθυνση της λογικής, η οποία (σχεδόν τυχαία) κατάφερε να επικρατήσει.
Ας καλέσουμε τους ψυχαναλυτάς να μας πουν τι είναι αυτό που μας τυφλώνει και χάνουμε τη δέουσα πολιτική διεύθυνση, οδηγοί και οδηγούμενοι του Ελληνισμού. Και πάντα πάμε και στουκάρουμε, εκεί ακριβώς από όπου φυλαγόμασταν. Υπέρ της κοινωνικής μας ευαισθησίας; Πάντα επιτυγχάνουμε τη χρεωκοπία κυρίως των μη προνομιούχων. Υπέρ της πατριωτικής μας ευαισθησίας; Πάντα (ακουσίως, πλην βλακωδώς) αγωνιζόμαστε να γίνουμε γνήσιο υποσύνολο της τουρκικής (και κάθε άλλης "εχθρικής") εθνικής στρατηγικής. Ειδικά δε για το Κυπριακό, είναι αδιαμφισβήτητη η αλήθεια, που όλοι ξέρουμε, πως κάθε προηγούμενη προτεινόμενη λύση είναι πάντα καλύτερη από κάθε επόμενη. Αν δε αυτή την αλήθεια την προβάλουμε στο μέλλον, ανομολόγητα τρομακτικά σενάρια διαφαίνονται… Γι' αυτό, το νου μας, κακομοίρηδες υπερπατριώτες της πλάκας…
Δεν θα βαρεθούμε ποτέ να το επαναλαμβάνουμε. Εάν το λαϊκιστικό πνεύμα, που ΠΑΝΤΟΤΕ προκαλεί μια εθνική κρίση, κληθεί και να την επιλύσει, τότε αυτή η εθνική κρίση ΠΑΝΤΟΤΕ "αναβαθμίζεται" σε εθνική καταστροφή.
ΠΗΓΗ:protagon.gr
