Όπως γνωρίζουν οι περισσότεροι, (πιστεύω), η λέξη Πάσχα είναι εβραϊκής καταγωγής (Πεσάχ) και σημαίνει «πέρασμα», «μετάβαση», «περνάω απέναντι». Περνάω από μια κατάσταση στην άλλη. Λίγες φορές όπως φέτος η αρχική σημασία της λέξης είναι τόσο συγκλονιστικά ταιριαστή με την εποχή. Η ελληνική κοινωνία βιώνει το πιο σκληρό πέρασμα στη νεότερη ιστορία της. Και είναι ακόμα πιο σκληρό το πέρασμα, γιατί κανείς δεν ξέρει τι θα βρούμε απέναντι. Για αυτό μάλλον αφθονούν αυτή την εποχή τα Μέντιουμ στα Πατήσια και οι «προφήτες» στα mainstream ΜΜΕ και στα μπλογκς.
Οι μεταβάσεις είναι πάντα επώδυνες, αλλά και λυτρωτικές. Εάν δεν τις δοκιμάζεις, δεν ωριμάζεις ποτέ. Αυτό που συμβαίνει στην Ελλάδα αυτή τη στιγμή πολλοί το βλέπουν σαν την κραυγή ενός οργανισμού που ξεψυχάει. Προσωπικά θέλω να το δω σαν τις οδύνες μιας καινούργιας γέννας. Γιατί η μόνη βεβαιότητα είναι ότι θα αλλάξουμε. Ισως σε κάποια πράγματα προς το χειρότερο, μάλλον προς το καλύτερο σε πολλά άλλα. Κανείς από μας έπειτα από αυτή την κρίση δεν θα είναι πια ο ίδιος άνθρωπος που ήταν πριν. Ακόμα και εκείνοι που αρέσκονται να ζουν ακόμα με ψευδαισθήσεις ότι τίποτε δεν άλλαξε. «Ολα ρέουν, δεν μπορείς να μπεις δυο φορές στον ίδιο ποταμό», έλεγε ο Ηράκλειτος. Εδώ που τα λέμε, αυτό που υπήρχε μέχρι τώρα δεν ήταν ποταμός. Κατάντησε βάλτος. Εάν το νιώθουν αυτό πραγματικά οι περισσότεροι πολίτες, τότε το πέρασμα έχει πολλές πιθανότητες να γίνει δημιουργικό. Εάν όμως βουλιάξουμε στη νοσταλγία για ένα φαντασιακό παρελθόν, εάν το εξωραΐζουμε με ψέματα και προβολές, γιατί δήθεν τότε όλα ήταν τέλεια, γιατί ήμασταν μεταξύ μας, χωρίς μετανάστες και χωρίς τον έξω κόσμο, τότε πιθανόν θα γκρεμοτσακιστούμε.
Στις μεταβάσεις και στα περάσματα αφθονούν συνήθως οι «λαθρέμποροι». Αυτοί που σου υπόσχονται εύκολα περάσματα και χωρίς σκοτούρες. Αυτοί που προτείνουν το μίσος για τον άλλον, για τον ξένο, για τον «αντίπαλο», ως μαγικό φάρμακο για τις αγωνίες και τους φόβους που γεννάει το άγνωστο αύριο. Είναι η μαγική φόρμουλα της αυτοκαταστροφής. Μια κοινωνία που εθίζεται στο μίσος για τον πλησίον, κάποια στιγμή αυτό το μίσος, πολλαπλασιασμένο, θα της έρθει πίσω σαν μπούμερανγκ. Σήμερα είναι ο μετανάστης, αύριο ο ομοφυλόφιλος, μεθαύριο ο οπαδός της αντίπαλης ομάδας ή του αντίπαλου κόμματος.
Θα αλλάξουμε και εμείς και θα αλλάξει και όλη η Ευρώπη. Εάν δεν θέλει να καταντήσει μουσείο για Κινέζους τουρίστες. Απέναντι, μας περιμένει μια εποχή σκληρή, αλλά και συναρπαστική. Είναι κρίμα να χαραμίζουμε το χρόνο μας κυνηγώντας φαντάσματα, μιζεριάζοντας και μεμψιμοιρώντας…
ΠΗΓΗ:gazikapllani.blogspot
