15 Αυγούστου 2017

ΜΑΡΙΑ ΛΕΝ` ΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ , ΜΑΡΙΑ ΛΕΝ` ΚΑΙ ΣΕΝΑ...


       Του Παναγιώτη Μπόλη
      -Ρεπορτάζ απο μια οικγενειακή εκδήλωση-
Έρχεται μια στιγμή που ο άνθρωπος να κάνει μια
στάση στην πορεία της ζωής του. Απορεί κι ο ίδιος. Ρωτά το εαυτό του «Ξεκίνησα  όταν είδα τον ήλιο για πρώτη φορά. Ο κόσμος παραξενος. Τα όνειρα όμορφα, ωραία, φανταστικά, τολμηρα. Γονάτισες σαν αθλητής και ξεκίνησες το μαραθώνιο της ζωής. Με το βλέμμα στο ήλιο και στη θύελλα. Με την αίσθηση ότι πέφτεις σε μια απέραντη θάλλασσα. Τα φοβερά κύματα σε ανατριχιάζουν και σε πανικοβλόύν. Σε τρομάζουν. Σε σφίγγουν στο λαιμό. Εσύ παίρνεις θάρρος.  Πολέμάς με τα θυρία. Μετα η θαλλάσσα σε γλυκοκοιτά. Σου δίνει γαλήνη. Λαμποκοπάει με μύρια ρουμπίνια ευτυχίας πάνω στα ήρεμα κύμματα. Όμορφη η ζωή. Και πάλι φουρτουνιάζει. Πιο άγρια. Λυσσασμένη. Η μαχη τώρα είναι πιο αδύσταχτη. Θα βγεις στην όχθη; Να που ο κύκλος τελείωσε και ο αφρός των κυμμάτων έχει καταχτήσει τα μαλκιά σου. Εσύ είσαι ο Οδυσσέας της Ηθάκης. Κάθεσαι στην Όχθη και απολογέσαι. Τί είναι η ζωή;  Μια μάχη. Φοβερή και ωραία. Με τολμη και γενναιότητα. Με πίστη και ελπίδα.  Και κάποια στιγμή παραδίνεις την σκυτάλη...
              1.    Η ΜΑΡΙΑ  ΚΑΙ Η ΤΣΑΝΤΑ

Μπορείτε να φανταστείτε το δρόμο μαχαίρι Κώσταρι -Μεσοπόταμο; Εκεί στην ρίζα του βουνού η Παναγιά. Μπορείτε να φανταστείτε μια γυναίκα με μια απλή τσάντα στον ώμο για είκοσι χρονια να ανεβοκατεβαίνει στο κακοτράχαλο τοπίο; Οι ανέμοι και οι αστραπές να της βγαίνουν μπροστα και να την φοβερίζουν. Να της βάζουν το στήθος μπροστα και να μην την αφήνουν να περάσει. Να την τραβάνε από τα μαλιά. Να της μουσκεύουν τα ρούχα. Και την τσάντα. Ε,όχι και την τσάντα. Εκεί είναι  το ημερίσιο της δασκάλας. Την γονάτιζε ο τρελός άνεμος.  Οι φωνές των μικρούληδων την φώναζαν. Δασκάλα....δασκάλα...καλή  μας δασκαλα.  Αυτή η φωνή την γεμίζουν με δύναμη. Περιφρόνιζε τις αστραπές γιατι φωτοβολούσαν πιο δυνατα τα ματιά της.Τραβιόνταν η θύελλα και έστειλνε τον καφτερό ήλιο. Να της πάρει την ανάσα. Να της σκρουμπαλιάσει το στόμα. Απετύχαινε και αυτός. Τότες ερχόνταν το αεράκι της άνοιξης. Της φουντωνε τα ωραία μαλιά. Γλυκοχάραζε η αυγή και της γέμιζε τα μάτια με ένα αστραφτερό φως. Τα λουλούδια  της  άνθοιζαν το πρόσωπο και την ψυχή.Ενώ  την καμάρωνε πρωί και μεσημερί πάνω από τα βράχια η Παναγια. Ποιός δεν έχει αυτήν την εικόνα του νους του, αυτό το ποτρέτο  ζωγραφισμένο, της δασκάλα με την τσάντα από το χωριό Κώσταρι. Αυτή ήταν η Μαρία Έξαρχο, με τα  γαλανά μάτια και το ωραίο εξαιρετικό χαμόγελο
              2.  Η ΒΡΑΔΥΑ  ΤΗΣ       ΜΑΡΙΑΣ
Ένα οραίο σπιτάκι εκεί ψηλα στο Κώσταρι. Δυόροφο. Μια ωραία αυλή με μεγάλη καρυδιά  στη μέση. Μαγεική βραδυά εκεί στο μπαλκόνι του Βούρκου. Με ένα αεράκι που σου ανακουφίζει  την ψυχή. Είναι το σπίτι της Μαρίας. Μόνο ένα χέρι σαν της Μαρίας μπορεί να το περιποιηθεί  έτσι. Εδώ σε αυτό το ωραίο περιβάλλον περιμένει απόψε τους συναδέλφοιυς της, τους χωριανούς τις φίλες της. Να γιορτάσει την συνταξή της. Να αχήσει το κλαρίνο του Τσίκα. Να αφουκραστεί την γλυκιά φωνή της Ειρήνης Γιώτης απέναντι η Παναγιά. Η Μαριά έχει φορέσει ένα ωραίο φουστάνι. Αστραφτερό με πυγολαμπίδες.Σαν να αχτινοβολεί την καλοσύνη της, την αρχοντιά της.  «Θα καθίσω δίπλα στον διευθυντή μου-λέει-στον Γρηγόρη Νάτση, ανεκτίμητο άνθρωπο διευθυντή και εκπαιδευτικό. Μου έδωσε δύναμη, κουράγιο και εμπιστοσύνη». Ενώ το γλέντι ξεκινάει, το πρώτο τραγούδι της Ειρήνης αφιερώνεται στη Μαρία «Μαρία λεν την Παναγια, Μαρια λεν  και εσένα....»

         3. Η ΕΚΠΛΗΞΗ  ΤΟΥ ΣΥΖΗΓΟΣ ΤΗΣ,  ΣΠΥΡΟ

Ο Σπύρος  Έξαρχος είναι ένας άνθρωπος που μιλάει λίγο. Έχει μια μεγάλη καρδιά και κάλος σύζηγος. Έχει βρεθεί πλαι στη Μαρια , την έχει ενθαρύνει και την έχει στηρίξει δυναμικά. Έφέτος που η Μαρία έκλεισε  τα χρόνια για να βγεί στη σύνταξη, ο Σπύρος της είπε «Θα το γιορτάσομε. Ας το σε μένα»  «Έλα τώρα, δεν θα κάνομε κάτι το ιδιαίτερο »-τον συμβούλεψε αυτή  «Εκεί ξέρω εγώ»-ανταποκρίθηκε. Και ο Σπυρος φώναξε όλο το χωριό, τους συναδέλφους και φίλες της συζηγός του  « Το αξίζεις» -της είπε και την αγκάλιασε με αγάπη. «Εργάστηκε καταρχήν στο χωριό μας και το διπλανό χωριό το Βραιλάτι. Μετά την διόρισαν στην Κρανιά. Φοβήκα. Ήταν πολύ δρόμος. Τρεις ώρες την ημέρα. Μετά Φοινίκη. 20 χρόνια.Εάν μάσεις τα χιλιόμετρα , θα είχε κάνει το γύρο του κόσμο ποδαράτη.» Και ο Σπύρος μιλάει με περηφάνεια για την συζηγός του.Μια σιωπηλή ηρωηδα. «Φώναξα την καλύτερη φωνή του Βούρκου, την Ειρήνη Γιώτη και το καλύτερο κλαρίνο , το Τσίκα του Δελβίνου» Το αξίζει. Εύγε στο Σπύρο.
                   4. Η ΣΚΥΤΑΛΗ ΣΤΟ ΓΙΟ
Η Μαρία με το Σπύρο έκαναν και μόρφωσαν μια υπέροχη οικγένεια. Εάν προσέξεις την κόρη της Χριστίνα, μια πεταλούδα είναι. Τελείωσει δίοικηση επιχειρήσεων και εργάζεται στην Αθήνα. Ενώ τον ένα γιό , τον Γιάννη,τον σπούδασε διμοδάσκαλο. Να του παραδόσει την σκυτάλη. Έτσι  ειναι η παράδοση. τελείωσε φιλολογία και ελληνικό πολιτισμο στο Πανεπιστήμιο Αργυροκάστρου. Τώρα εργάζεται διμοδάσκαλος στην Φοινίκή. «Είναι ένας αφοσιωμένος και ακούραστος δάσκάλος με σύγχρονη  καρτάτηση»—μας λέι ιο Διευθυντής  του Σχολείου.
          Βεβαίως, ο γιος της Μαρίας και του Σπύρο είν

Δεν υπάρχουν σχόλια: