«Σήκου αφέντη καβαλήκα»!
Δερόπολη, χαμόγελο τ΄ Απρίλη
του ήλιου μας, της λεβεντιάς η πύλη.
Αστροφεγγιά, γλυκιά ζωγραφισμένη
Στη γη τη λατρευτή, τη μαγεμένη
Αγαλματένια, ξάστερη και ρούσα
Δροσοσταλίδα, νύφη στολισμένη
Θεού, ήσουνα θέλημα και μούσα!
Αστράφτεις, σκουλαρίκι ζηλεμένο
Με τ΄Αργυρόκαστρο – μαργαριτάρι
Είσ΄ αιωνόβιο κράμα δουλεμένο
Στης πάλης το καμίνι, στο στεράρι
Δερόπολη, ω καλλονή καμάρι!
Ομοιόμορφη απ΄την αρχή της πλάσης
Πανώριο περιβόλι, παραδείσου
σαν ποίημα λατρεμένο η μορφή σου
εξώστης, να γλεντάς στις παραστάσεις
Με πολυφωνικό τραγούδι
Ί-σο–ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ο-ου
Δερόπολη, αρχόντισσα, στολίσου !
Ρίξε τις έναστρες τις φορεσιές σου
Ωριές –κορμοστασιές, κυπαρισσένιες!
Τον ήλιο να σκορπούν οι κοπελιές σου
Σ΄ερωτικές φωτιές, μαλαματένιες!
Να σπαρταρά ο ήλιος ζαλισμένος
Να φλέγεται στις καλλονές δοσμένος.
«Εσύ κι αν λάμπεις ήλιε μου
Μαραίνεις τα χορτάρια
Εγώ αν λάμπω ήλιε μου
Μαραίνω παλικάρια…»
Ζηλεύτηκε, θεέ, μια στολισμένη
Αρχοντοπούλα, νύφη μεσ΄τη ζάλη
Η Σκοτεινή, στα βάθη μαγεμένη
Την πήρε στα νερά της, στην αγκάλη .
Είχε μια ομορφιά - φωτοβολίδα
Δεν ήτανε να μείνει στο σκοτάδι.
Σαν έλαμπε παντού, ως ηλιαχτίδα
Με τα στολίδια, Αχέροντα και Άδη
Ξετρέλανε, παράτησε παγίδα
Και μπήκε μες στο θρύλο, κάποιο βράδυ.
Έτσι «σ΄ ερωτευτήκανε» καημένη
Δερόπολη σε σκότωσαν, καλή μου
Τρελοί από «έρωτα», δαιμονισμένοι
Σ΄αφήσανε στην άμμο μιας ερήμου.
Σαν σφίγγα στο βασίλειο της Ηπείρου
Το κάστρο της «Ωραίας» καμαρώνει
Στη γη του στρατηλάτη, Μέγα Πύρρου,
Αναπολείς την Αργυρώ μας, μόνη.
Κοιλάδες να οργώνει και λιθάρια
Να πολεμάει με γενναίους άνδρες
Να τους τσακίζει σαν χλωρά χορτάρια
Να τους δαμάζει, ως άλογα σε μάντρες.
Κι όταν τη ζώσανε παντού τα «φίδια»
Κακούργοι με φωτιά και προδοσία
Απ΄ το Αργυρόκαστρο που έχτισε η ίδια
Ξεχύθηκε με το μωρό- θυσία.
Πηγάζει από τότε μια βρυσούλα
Στα βράχια, όπου πέσανε κι οι δύο
Τα δάκρυα, λέει χύνει η αρχοντοπούλα
Στο καταπονημένο, το τοπίο .
Σαν καβαλάρης περιτριγυρίζω
Δαμάζοντας της μούσας τη βιασύνη
Που απλώνεται στον κάμπο, σαν ο Δρίνος
Που ρέει σαν καημός, σαν την οδύνη.
Που αγγίζει με χαρά, την προθυμία
Τη γη την παινεμένη, την ωραία,
Χαϊδεύει μες στο βάθος με μανία,
Τα δοξασμένα αγάλματα, τ΄ αρχαία.
Λευκή μου τριανταφυλλιά. Αστεριάδα
Της Έκρηξης του σύμπαντος της Πρώτης
Σε γέννησαν γρανίτες και λιθάρια
Με έξαρση και λεβεντιά της νιότης
Κορώνα λυγερή σαν τα φεγγάρια.
Δερόπολη, μαγιά για παλικάρια!
Σε σύναξη προβάλλεται η θωριά σου
Σα να ΄ξεραν τη μοίρα, ( ξόρκι να΄χει )
Αραδιάστηκαν πρίμα τα χωριά σου
Πανέτοιμα για μάχη.
Σωφράτικα, Γορίτσα, Τεριαχάτες
Φουσάτο από εχθρούς είδαν μπροστά τους
Να παίρνουν κατατρομαγμένοι στράτες
Σαν ερπετά που σέρνουν την ουρά τους.
Βαρβάροι, Γότθοι, Σλάβοι, Αραπάδες
Στα ξίφη Αργυρινών και Ατιντάνων
Μαυρίσαν σαν ακρίδες τις κοιλάδες
Δερόπολη - χαλί θεών και νάνων!..
Toυ Άτλαντα παρέλαβες τα βάρη
Δερόπολη, ανατολή, λυχνάρι !
Σε κρύβανε οι δράκοι στα σκοτάδια
Μα έλαμψες και γυάλισες και πάλι
Λευκή και μαρμαρένια μεσ΄ τα βράδια
Όπως η Πούλια σ΄ επουράνια αγκάλη .
Χιλιάδες παλικάρια του εικοσιένα
Από τη Πράψη ως το Μεσολόγγι
Στα αίματα της λευτεριάς, η γέννα.
Στην Άρτα και στην Αττική, σημαία
Της γης η πιο ωραία !
Την είδα στα ψηλά να κυματίζει
Σ΄ελεύθερο αέρα «Αυτονομία!»
Θεέ μου από κάθε μετερίζι
Τους δήμιους είχα δει να βασανίζουν
Ολέθρια τους λαούς. Όμως καμία
Πατρίδα σαν τη χώρα μου δε σβήνει
Μα φλέγεται για λευτεριά –καμίνι!
Κι άμα κουνιούνται τα βραχώδη τείχη
Πελασγικά, Σελλών θεμέλια αρχαία
Κι ακόμη αν τα διαλύσουνε με έχθρα
Και τα σκονίσουν ως τα τελευταία
Θα νεκραναστηθείς στην τέφρα – φύτρα
Δερόπολη, γονίδιο Ελλοπίας
Εσύ ΄σαι του Ελληνισμού η μήτρα
Στα κρύα χόβολη είσαι σωτηρίας.
Σαν ένα κρίνο σ΄έχω στην παλάμη
Σε ξεφυλλίζω και σε λαχταράω
Στο μίσος και το σκότος και το χάος
Σε έχω σαν πολύχρονο ποτάμι .
Στα μονοπάτια μόνη, στα σκοτάδια
Σαν η χαμένη Κοκκινοσκουφίτσα
Σε λυκοειδές με ουρλιαχτά τα βράδια
Στη διάβα Δερβιτσιάνη –Κοσιοβίτσα!
Ο ασκητής σου φως αναβοσβήνει
Θαυματουργά ψηλά στο Τεριαχάτι
Κι ο Άγιος ο προφήτης φλόγα δίνει
Στο φάρο Μπουλιαράτι….
Σαν φλέβα κεντρική μες στην καρδιά σου
Πολύτιμη σταλαγματιά του Μάη
Γλιστρά η Σκοτεινή μες στη βαθιά σου
Τη σάρκα γη, που ομορφιά γεννάει .
Μοιάζεις κι εσύ με υπόγειο ποτάμι
Στου κόσμου το προβάδισμα –ρεβάνι
Θεόρατη Δεντρούπολη σου φτάνει
Μια έκρηξη να γίνεις σιντριβάνι .
Οδύρεται, δωρίζεται ο Δρίνος
Σ΄ οβύρες της Δρυινούπολης – διαδείκτης,
Μονόδρομος παλιός, δριμύς εκείνος
Στα σύνορα τα άμοιρα –διαρρήκτης .
Πυξίδα στη δική σου την παλάμη
Το δρόμο δε λαθεύει το ποτάμι…
Μαραίνεσαι στην άχαρη ανία
Η όψη σου, σαν ήλιος που δε βγαίνει
Ημιτελή σελίδα ιστορίας
Ελεύθερη, φυλακισμένη.
Αν σου χαρίζανε παντού στα ξένα
Παράδεισο μες στα δικά σου χέρια
Κι αν σου προσφέρανε ισχύ εσένα,
Έχεις στη γη σου θησαυρούς κι αστέρια.
Κι αν ήσουνα αρχόντισσα στα πάντα,
Το ξέρεις, είναι δόλωμα και ψέμα
Αφού σου κλέβουν την πατρίδα μάνα
Τη λεβεντιά ρουφάνε και το αίμα .
Δερόπολη πουλί μου πλανεμένο
Σε πόλεις του πλανήτη, λυπημένο.
Παλίρροια σε πλημμύρισε. Τα κάλλη
Σου πήραν και σε ρήμαξαν στη ζάλη
Μα θα΄θελα παντού σαν τον τελάλη
Με πάταγο τους πάντες να κουνήσω,
Να σε ξυπνήσω μαρμαρένια πάλι.
Τα μάτια σου χιονάτη, παγωμένη
Σαν παραμύθι έτσι να φιλήσω.
Δερόπολη, ωραία κοιμωμένη!
από Η ΤΡΙΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ ΜΟΥ
Διαβάστε επίσης...
ΠΟΙΗΜΑ:ΑΝΘΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΔΡΟΒΙΑΝΗ !!!του ΚΩΣΤΑ ΝΟΥΣΙΑ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου