ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΗ ΣΥΝΤΡΟΦΙΑ

Απ: τραγούδια της ξενιτιάς

Χαριτωμένη συντροφιά,
μου λέει να τραγουδήσω
κι εγώ τους λέω δεν μπορώ,
τραγούδια δεν τα ξέρω.
Για πιάστε με να σηκωθώ
και βάλτε με να κάτσω,
να πω τραγούδια θλιβερά
και παραπονεμένα.
Παρηγοριά έχει ο θάνατος
και λεημοσύνη ο χάρος,
μα ο ζωντανός ο χωρισμός,
παρηγοριά δεν έχει.
Χωρίζει η μάνα το παιδί
και το παιδί την μάνα,
χωρίζονται τα νιόγαμπρα,
τα πολυαγαπημένα,
που ΄ναι στον κόσμο ζωντανά
και ζούνε χωρισμένα,
που τα ‘φαγε η ξενιτιά
τα έρημα τα ξένα.
Την ξενιτιά, την ορφανιά
την πίκρα, την αγάπη,
τα τέσσερα τα ζύγισαν
βαρύτερα είναι τα ξένα.
Ο ξένος που είν’ στην ξενιτιά,
πρέπει να βάλει μαύρα,
για να ταιριάζει η φορεσιά,
με της καρδιάς τη λάβρα.

μια εκδοχή του εμβληματικού πολυφωνικού τραγουδιού της ξενιτιάς που έχουμε συνδέσει με τον Παρακάλαμο αλλά είναι διαδεδομένο σε όλο το χώρο επιβίωσης της ηπειρώτικης πολυφωνίας. όπως εδώ, το τραγούδι προέρχεται από την απέκει Ήπειρο. περιλαμβάνεται στη συλλογή του ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ "ΒΟΡΕΙΟΣ ΗΠΕΙΡΟΣ, ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΚΑΙ ΧΟΡΟΙ". "ΑΠΕΙΡΟΣ", ΑΡΧΕΙΟ ΠΟΛΥΦΩΝΙΚΟΥ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ