Αυτά τα μάτια Δήμο μ’ τα όμορφα

εικόνα από http://luna-nueva.pblogs.gr

Μέσα στο κύλισμα του χρόνου οι γενιές των ανθρώπων περνούν σαν διαβατάρικα πουλιά και γράφουν με το φανέρωμά τους τη δοξασμένη ή άδοξη ιστορία τους, που μένει πάντα ριζωμένη στον τόπο τους.

Την αποθέτουν ως παρακαταθήκη στο τοπικό τους θησαυροφυλάκιο, όπου παραμένει ως υλικό πολύτιμων εμπειριών, σκέψεων και γνώσεων, για όσους περπατάνε πίσω τους.

Η ελληνική φυλή έζησε πάνω σε τούτο το ακρωτήρι της γης που ονομάζεται Ελλάδα και μεγαλούργησε στο μακροχρόνιο περπάτημά της.

Το τραγούδι συνόδευσε όλες τις εκφάνσεις της ζωής του Έλληνα.

Τραγούδησε ο Έλληνας την αγάπη για το χώμα που πατούσε.

Τραγουδώντας έδειχνε τις λαβωματιές του και ακόμη, όταν ήταν πεινασμένος ή λυπημένος ή διψασμένος, με το τραγούδι ξεθύμαινε και απάλυνε τους πόνους του και χάιδευε τους καημούς του.

Γενικά στη λογοτεχνία τα μάτια υμνήθηκαν και στην ουσία το μάτι είναι το αισθητήριο όργανο της όρασης με το οποίο, πολλές φορές, εκδηλώνεται ο παράφορος έρωτας.

Έτσι και σε αυτό το δημοτικό τραγούδι, στα όμορφα μάτια εκδηλώνεται –αποτυπώνεται η αγάπη που να οδηγεί τον ερωτευμένο ακόμη και στον θάνατο. Χαρακτηριστική είναι η ερωτική εξομολόγηση στο Δήμο.

Αυτά τα μάτια Δήμο μ’ τα όμορφα

Αυτά τα μάτια Δήμο μ’ τα όμορφα
τα φρύδια σ’ τα γραμμένα, γεια σ’ αγάπη μου,
τα φρύδια σ’ τα γραμμένα, σε κλαίν τα μάτια μου.

Αυτά με κάνουν Δήμο μ’ κι αρρωστώ
με κάνουν και πεθαίνω, γεια σ’ αγάπη μου,
με κάνουν και πεθαίνω, σε κλαίν τα μάτια μου .

Για πάρε Δήμο μ’ το σπαθάκι σου
και κόψε το λαιμό μου, γεια σ’ αγάπη μου
και κόψε το λαιμό μου, σε κλαίν τα μάτια μου.

Για μάσε Δήμο μ’ και το αίμα μου
σ’ ένα φτενό μαντήλι, γεια σ’ αγάπη μου
σ’ ένα φτενό μαντήλι, σε κλαίν τα μάτια μου.

Και σύρ’ το Δήμο μ’ στα εννιά χωριά
στα δέκα πέντε κάστρα, γεια σ’ αγάπη μου
στα δέκα πέντε κάστρα, σε κλαίν τα μάτια μου.

Κι αν σε ρωτήσουν Δήμο μ’ τι έχεις αυτού;
το αίμα της αγάπης, γεια σ’ αγάπη μου
το αίμα της αγάπης, σε κλαίν τα μάτια μου.