Ο Τάσος Βιδούρης

Το καμπαναριό της Δρόβιανης

Να γνωρίσουμε τους Βορειοηπειρώτες καλλιτέχνες: Ο Τάσος Βιδούρης

Η Βορειοηπειρωτική λογοτεχνία, έχει γραφτεί σχεδόν σε όλες τις ηπείρους. Όπου κι αν βρίσκονταν Βορειοηπειρώτες.

Πολλές φορές, ο πόνος και η αγάπη για την ιδιαίτερη πατρίδα, το βάσανο και το μεράκι ή η αδυναμία να την επισκεφτούν, η νοσταλγία, έγιναν τα πιο συχνά μοτίβα αυτής της ποίησης. Εκφραστής αυτής της ποίησης είναι και ο Τάσος Βιδούρης. Κατάγεται απ΄το χωριό Δρόβιανη του Δελβίνου. Γεννήθηκε το 1888. Σπούδασε στο σχολείο του χωριού του και στη συνέχεια στην Ζωσιμαία Σχολή των Ιωαννίνων. Με την ολοκλήρωση

των σπουδών εγκαταστάθηκε στην πόλη της Πάτρας όπου εργάστηκε ως καθηγητής. Στην Πάτρα υπήρχε πάντα μια ανθηρή κοινότητα Δροβιανιτών.

Ο Τάσος Βιδούρης, ασχολήθηκε από νωρίς με την λογοτεχνία. Έγραψε πολλά και πρωτότυπα διηγήματα. Έχουν δημοσιευθεί σε περιοδικά, ημερολόγια και εφημερίδες της εποχής. Ακόμα από μαθητής, δημοσίευσε κάποια από τα ποιήματά του σε ένα ιδιαίτερη έκδοση με τον τίτλο «ΗΛΥΣΙΑ».  Φιλοτέχνησε ακόμα πολλές μεταφράσεις γαλλικών έργων. Απεβίωσε το έτος 1967.

Απ' τα ποιήματά του δημοσιεύουμε αυτό με τίτλο «Το καμπαναριό του χωριού».

ΤΟ ΚΑΜΠΑΝΑΡΙΟ ΤΟΥ ΧΩΡΙΟΥ

Εκεί στην άκρη του χωριού, πλάι στο ερημοκλήσι.

Που στέκει αμίλητο, βουβό, φτωχό και ταπεινό.

Με την βαριά καμπάνα του, κοντά στο κυπαρίσσι,

σηκώνεται το ερημικό ψηλό καμπαναριό...

Εχτισ' επάνω ο λέλεκας τ' αχύρινό του σπίτι

Και στο κορμί του ολόγυρα απλώνετ' ο κισσός.

Η κάθεμιά του σχισματιά είναι φωλιά σπουργίτη

Και σαν στεφάνι ολάργυρο το ζώνει ο ουρανός.

Κι όταν το βράδυ σώνεται αγάλια-αγάλια η μέρα

Και σταματάει καθ' αηχός σαν σ' άγια προσευχή.

Σαν φάντασμα νυχτιάτικο προβάλλει στον αιθέρα

Του αμίλητου καμπαναριού η σύθαμπη μορφή.

Χρόνια και χρόνια πέρασαν. Χιλιάδες το είδαν μάτια.

Ολα σαν σκόνη διάβηκαν αυτό όμως πάντα εκεί

Ακίνητο, σηκώνεται προς τ΄ουρανού τα πλάτια

Συλλογιστό, θυμίζοντας μιαν άλλη ίσως ζωή...

ΠΗΓΗ: http://aftonomi.gr