Ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης γεννήθηκε το 1775 και το βαπτιστικό του όνομα ήταν Μιχαήλ Χρήστου. Το Χατζής προστέθηκε ως τιμητική επωνυμία, δεδομένου ότι είχε επισκεφτεί και προσκυνήσει τους Αγίους Τόπους, ενώ το Νταλιάνης πιθανών ως παρανόμι, καθώς προμήθευε τους Έλληνες επαναστάτες με βραχύκαννα ιταλικά όπλα με την ίδια επωνυμία.
Τελείωσε τις ανώτερες σπουδές στην Ιταλία και ασχολήθηκε με το εμπόριο καπνού προς Μ. Ασία, Παλαιστίνη και Κύπρο, απ’ όπου απόχτησε μεγάλη περιουσία. Με το ξέσπασμα της Ελληνικής Επανάστασης, το 1821, διέλυσε τις επιχειρήσεις του, ρευστοποίησε τα περιουσιακά του υπάρχοντα και επέστρεψε στην Ελλάδα. Με δικά του χρήματα συγκρότησε το πρώτο άτακτο Ιππικό σώμα και μαζί για τις ανάγκες της επανάστασης προσέφερε στο εθνικό ταμείο μια δωρεά των 16.163 γροσιών και 2 ίππους.
Τον Μάρτη 1826, επίσης με δικά του έξοδα, ναυλώνει 3 καράβια και με 800 μάχιμους άνδρες φθάνει στην Βηρυτό του Λιβάνου για να βοηθήσει τον εκεί εμίρη, ο οποίος είχε εκφράσει την πρόθεση να επαναστατήσει εναντίον της Οθωμανικής αυτοκρατορίας. Όταν έφθασε όμως διαπίστωσε ότι ο εμίρης είχε αλλάξει γνώμη, το κλίμα ψυχρό, μικροεπεισόδια με τον ντόπιο πληθυσμό, αναγκάζεται να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Συμμετέχει στην απελευθέρώση της πολιορκημένης Καρύστου, μετά στην Πελοπόννησο που προκαλεί μεγάλες ζημιές στους Τούρκους και τον Νοέμβρη του 1826 μεταβαίνει στην Στερεά Ελλάδα όπου πολεμάει δίπλα στον Καραϊσκάκη. Το 1827 ξανά στην Πελοπόννησο, του απονέμεται το αξίωμα του Αρχηγού όλου του άτακτου Ιππικού της Ελλάδας και μαζί παίρνει την διαταγή να μεταβεί στην Κρήτη επικεφαλής 500 ανδρών και 100 ιππέων, απ’ τους οποίους οι 385 Ηπειρώτες, για να ηγηθεί του αγώνα που κινδύνευε εξαιτίας του εμφύλιου σπαραγμού.
Το Γενάρη του 1828 αποβιβάζεται στην Γραμβούσα και γίνεται δεκτός με ενθουσιασμό, αλλά μετά από δίμηνο απραξίας, διαβουλεύσεων και αντιδικιών, αναγκάζεται να στρατοπεδεύει στο Φρανκοκάστελλο, Ν. Α. των Σφακιών.
Στο μεταξύ ο Τουρκαλβανός αρχιστράτηγος Μουσταφά Πασά, πληροφορημένος για την άφιξη του Χατζημιχάλη, με 8000 στρατιώτες, 400 ιππείς και βαρύ πυροβολικό, στρατοπεδεύει απέναντι από το Φρανκοκαστέλλο και στέλνει φερμάνια με απειλές στους οπλαρχηγούς Σφακιανούς για να μείνουν αμέτοχοι. Οι Σφακιανοί, αν και απέρριψαν τις απειλές, δείχνουν απρόθυμοι να ξεσηκωθούν. Το τίμημα των προηγούμενων εξεγέρσεων ήταν πολύ βαρύ, εκτός της φτώχειας και της πείνας, αδράνεια, ζηλοτυπίες για τους «ερχόμενους» κ.λ.π. Έτσι που Ο Χατζημιχάλης, μόνος του πια, κατασκευάζει τρεις λιθόκτιστους προμαχώνες σε ακτίνα περίπου 300 μ. από το φρούριο και περιμένει.
Οι μάχες σκληρές, οι Τούρκοι υπέρτεροι σε αριθμό και βαρύ οπλισμό, πολλές οι αναμετρήσεις, αλλά στις 18 του Μάη του 1828 η πλάστιγγα του πολέμου έγειρε υπέρ τους. Ανενόχλητοι από τους Κρητικούς και μη μπορώντας να σπάσουν την άμυνα των προμαχώνων και τις επιθέσεις του ιππικού του Χατζημιχάλη, επικεντρώνονται με όλες τις δυνάμεις στον προμαχώνα που υπερασπίζονταν ο υπασπιστής του, ο Κυριακούλης Αργυροκαστρίτης. Τελικά τον εξουδετερώνουν και η είδηση για τον χαμό του, μαζί και των 100 ανδρών του, κάνει έξαλλο τον ήρωα. Βγαίνει με όλο το ιππικό, προστατεύει και μεταφέρει στο φρούριο τους άντρες των άλλων δύο προμαχώνων, αλλά δεν προλαβαίνει ο ίδιος. Αν και οι απώλειες των Τούρκων περί των χιλίων, το σπαθί του έσπασε και πληγώνεται το άλογο του. Περικυκλώνεται από παντού χωρίς να μπορεί να αντιδράσει, τον σκοτώνουν, και μαζί άλλους 335 άνδρες που βγήκαν να του συμπαρασταθούν. Έμειναν για πάντα στο Φρανκοκαστέλλο για να θυμίζουν στους Κρητικούς ότι οι πρόγονοί μας, ας ήταν τόσο μακριά, ήρθαν και θυσίασαν εαυτούς για την ανεξαρτησία τους.
Τι σημασία έχει αν μετά μετάνιωσαν και από τα όπισθεν προκάλεσαν άλλη τόση ζημιά στους Τούρκους, αναγκάζοντας τους να υποχωρήσουν, για να βγουν από τον κλειώ όσοι ακόμα αντιστέκονταν μέσα στο φρούριο. Χρειάστηκαν ακόμα 85 χρόνια αγώνες και θυσίες, μέχρι να ενωθούν με την μητέρα Ελλάδα. Ασχέτως αν ο Χατζημιχάλης Νταλιάνης έγινε η έμπνευση τους και μαζί ο θρύλος τους, καθώς μετά από χρόνια, ακριβώς στις 18 του Μάη με το άγγιγμα της αυγής, εμφανίζονταν στρατιά με σκιές ιππέων πολεμιστών να βγαίνουν από το φρούριο και να χάνονται προς τα βάθη της θάλασσας, σκιές που τις ονόμασαν Δροσουλίτες.
Αυτή είναι εν ολίγοις η ιστορία του Χατζημιχάλη Νταλιάνη, ιστορία που πρέπει να γραφτεί ως έχει για όλους τους ήρωες μας, καθώς ούτε και στην Ελλάδα μας δεν μνημονεύονται. Και δεν είναι ένας και δυο είναι εκατοντάδες.
deropoli.com
ΠΗΓΗ: http://aftonomi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου