Του Οδυσσέας Ιωάννου
Η Μανωλάδα ήταν ένα κορδόνι θανάτων. Όχι καινούριων, παλιών και ανθεκτικών σαν τους θανάτους.
1. Ο θάνατος της αθωότητας. Όλων μας και κυρίως όσων δεν μπορούμε με τίποτα να μεταβολίσουμε την απανθρωπιά, αλλά γνωρίζουμε καλά και τι συμβαίνει και τι γεύση έχει το ανθρώπινο κρέας. Έστω από σπόντα. Αν κάναμε εμπάργκο σε ό,τι έχει αίμα στη γραμμή παραγωγής, σχεδόν δεν θα ντυνόμασταν, δεν θα τρώγαμε, δεν θα χρησιμοποιούσαμε κανένα γκάτζετ υψηλής τεχνολογίας, η βενζίνη θα κόστιζε δέκα ευρώ το λίτρο. (Αυτό το τελευταίο θα συμβεί αν ένας στους δέκα Κινέζους και Ινδούς καταφέρουν να αγοράσουν αυτοκίνητο…)
2. Ο θάνατος της δημοσιογραφίας. Εκατοντάδες κείμενα με την αποψάρα μας, κατόπιν εορτής, από ανθρώπους που δηλώνουμε δημοσιογράφοι, είτε για λόγους πρεστίζ (!) είτε για καθαρά φορολογικούς… Οι συνθήκες διαβίωσης και οι εργασιακές συνθήκες των αλλοδαπών, κάνουν ένα πέρασμα από την επικαιρότητα μόνο όταν κάποιος ανάπηρος φασίστας αποφασίσει να παίξει τον Αχιλλέα και τον Έκτορα, με το αγροτικό του και κάποιον φουκαρά Πακιστανό ή όταν το παίξει Βόγλης στο “Χώμα βάφτηκε κόκκινο”.
3. Ο θάνατος της πολυτραγουδισμένης ανθρωπιάς που έχουν οι μικρές κοινότητες στην επαρχία. Κουραφέξαλα. Τα φράγκα τους μόνο και ο Ολυμπιακός και το Αιγάλεω να κερδάνε και οι άλλοι να πάνε να γαμηθούν!
4. Ο θάνατος ενός πολιτισμένου κράτους που ξέρει, ανέχεται, ενθαρρύνει, δίνει διαφόρων μορφών επιδοτήσεις και ελαφρύνσεις ασφαλιστικών εισφορών σε στρατόπεδα σκλάβων εντός της επικράτειάς του.
5. Καλά, ο θάνατος της στοιχειώδους αξιοπρέπειας (!) της ελληνικής αστυνομίας. Το πλάνο με τον Δένδια να κάνει δηλώσεις από τη Μανωλάδα και δίπλα του οι αξιωματικοί, σοβαροί, αγέρωχοι, άκαμπτοι, σπιρτόζοι και όλοι μαζί έτοιμοι για “δράση”. Και κυρίως πειστικοί όσο ένα playmobil σε μπουρδέλο. Ούτε εκείνοι είδαν και ακούσαν τίποτα τόσα χρόνια. Έχουν κηρύξει μόνοι τους ολόκληρη τη σεζόν κυνηγετική περίοδο στη Μανωλάδα…
6. Ο θάνατος της αυταπάτης. Για να έρθει κάτι φτηνά σε εσένα κάποιοι το πληρώνουν πανάκριβα. Δεν εξανθρωπίστηκε ξαφνικά ο άγριος καπιταλισμός. Απλά είμαστε (ακόμα;) στους κερδισμένους του διεθνούς καταμερισμού εργασίας και απολαμβάνουμε τα πλεονεκτήματα. Όλοι!
7. Ο θάνατος της αθώας φράουλας. Που πραγματικά η κακομοίρα δεν φταίει σε τίποτα.
Υ.Γ.: Είχε όμως και μία Ανάσταση. Μνήμης. Όταν έφερνε ο πατέρας σπίτι μπανάνες ή φράουλες, στις αρχές της δεκαετίας του ΄70, στολίζονταν τα πρόσωπά μας. Ξέραμε πόσο κόστιζαν και τις τρώγαμε σχεδόν τελετουργικά. Προσέχαμε και το μαχαίρι να καθαρίσει ίσα ίσα τα φυλλαράκια μη χάσουμε κανένα χιλιοστό βρώσιμης φράουλας! Τώρα, την κόβουμε σχεδόν τυφλά. Μισή- μισή…
ΠΗΓΗ:protagon.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου