ΑΝΑΘΕΜΑ ΣΕ ΞΕΝΙΤΙΑ (Πολυφωνικό)

Ξενιτεμένο μου πουλί και παραπονεμένο,
η ξενιτιά σε χαίρεται κι εγώ ‘χω τον καημό σου.
Τι να σου στείλω, ξένε μου, τι να σου προβοδίσω;
Να στείλω μήλο σέπεται, κυδώνι μαραγκιάζει,
να στείλω μοσχοστάφυλο, στο δρόμο σταφιδιάζει,
να στείλω και το δάκρυ μου σ’ ένα φτενό μαντήλι.
Το δάκρυ μου είναι βαφερό και βάφει το μαντήλι.
Τρία ποτάμια το ‘πλεναν και βάψαν και τα τρία.
Διαβάτης πάει και πέρασε κι έβαψε τ’ άλογό του.
Πέρδικα να πάει να πιεί νερό έβαψε τα φτερά της.
Σου στέλλω χαιρετίσματα με μια ‘μορφη τρυγόνα,
και μέσα στα φτερούγια της σόχω την αρραβώνα.
Ανάθεμα σε, ξενιτιά και συ και τα καλά σου.
Παίρνεις τρυφερά παιδιά, γυρίζουν γερασμένα.
Ανάθεμά σε, ξενιτιά, με τα φαρμάκια πόχεις.

να και ένα τραγούδι όπου ο συλλέκτης δεν τιτλοδοτεί με τον πρώτο στίχο ή την ποιητική του επινόηση αλλά με βάση τον τελευταίο στίχο. από τη συλλογή του ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΤΣΙΑ "ΠΩΓΩΝΙ, ΔΕΡΟΠΟΛΗ, ΗΘΗ ΚΙ ΕΘΙΜΑ" (εκδόσεις ΔΩΔΩΝΗ). στους στίχους συναντιούνται δύο πασιγνωστα ηπειρώτικα τραγούδια της ξενιτιάς, το "ΞΕΝΙΤΕΜΕΝΟ ΜΟΥ ΠΟΥΛΙ" και το "ΓΙΑΝΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΜΑΝΤΗΛΙ ΣΟΥ".