Περιττό να αναφέρουμε ότι, στο υπαίθριο θέατρο που διοργανώθηκε η εκδήλωση, δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο από τον κόσμο που προσήλθε.
Από τους Ηπειρώτικους Συλλόγους της Αττικής παρέστησαν, σύσσωμο το Δ.Σ. της Ένωσης Ηπειρωτών Ιλίου, με το Πολυφωνικό της συγκρότημα, που ήταν επιτυχία της εκδήλωσης και που απέδωσε ηπειρώτικα πολυφωνικά τραγούδια. Αυτά τα τραγούδια ή τ’ ακούς κι ανατριχιάζεις ή δεν μπορείς να τα αντέξεις. Δεν υπάρχει μέσος όρος. Είναι γιατί δεν προσπαθούν ν’ αρέσουν αλλά να εκφράσουν κάτι, ακολουθώντας τον πιο σύντομο δρόμο για την λαϊκή ψυχή. Την αμεσότητα.
Το Πολυφωνικό Ηπειρωτών Ιλίου, μας γυρίζει με σχεδόν βίαιο τρόπο πίσω σε πρωτόλειες μορφές έκφρασης του ανθρώπινου είδους, όπου η μελωδία κατακερματίζεται και το τραγούδι μετατρέπεται σε ομαδική κραυγή. Η ξενιτιά, ο πόνος και ο έρωτας (συνήθως ανεκπλήρωτος), η φύση, όλ’ αυτά μέσα απ’ τις ανθρώπινες φωνές ερμηνευτών στην πλειοψηφία τους χωρίς μουσικές γνώσεις, μετατρέπουν την ακρόαση αυτών των τραγουδιών σε μια μοναδική εμπειρία.
Και αυτό συμβαίνει, γιατί η 'Ηπειρος, εξακολουθεί να έχει και να βγάζει και σήμερα, ικανούς και άξιους καλλιτέχνες στο είδος, που έμαθαν την τέχνη του μουσικού από γενιά σε γενιά και πολλοί μάλιστα αυτοδίδακτα, από τα μουσικά ακούσματα τους, ή εμπειρικά από τους παλαιότερους δασκάλους, που διδάσκουν και τους νέους, που έχουν το μεράκι να ακούν και να τραγουδούν πολυφωνικά τραγούδια.
Λίγα λόγια για τα πολυφωνικά τραγούδια της Ηπείρου ( Εννοούμε και την Β. Ήπειρο) .
Η απόδοση των τραγουδιών αυτών γίνεται από ομάδα τραγουδιστών που πρέπει να περιλαμβάνει τουλάχιστον 4 άτομα. Ο συνηθέστερος αριθμός είναι 5, άλλα μπορεί να φτάνει και 6, 7 ή ακόμη και 10 τραγουδιστές - ανάλογα με τους ισοκράτες (ώστε να "γεμίζει το τραγούδι και να πάει βρονταριά!") Ο κορυφαίος της ομάδας τραγουδάει την κυρίως μελωδία, δηλαδή αρχίζει, "παίρνει" το τραγούδι, γι’ αυτό ονομάζεται παρτής ή πάρτης η σηκωτής. Του απαντάει ο δεύτερος που "γυρίζει" η "τσακίζει" το τραγούδι, γι’ αυτό και λέγεται γυριστής, ενώ οι υπόλοιποι, οι ισοκράτες, κρατούν το "ίσο", δηλαδή το φθόγγο της τονικής της μελωδίας. Στην ομάδα αυτή μπορεί να προστεθεί (επιπλέον ή σε αντικατάσταση του γυριστή) κι ένα ακόμη τραγουδιστής, ο κλώστης, που κάνει ιδιόμορφους λαρυγγισμούς με ψεύτικη φωνή, "κλώθοντας" το τραγούδι ανάμεσα στην τονική και στην υποτονική της μελωδίας. Μια τεχνική του χεριού που κρατάει τ’ αδράχτι όταν κλώθει το νήμα. Το χέρι όχι μόνο βάζει τ’ αδράχτι σε περιστροφική κίνηση (κλωθογυρίζει) αλλά το ανεβοκατεβάζει κιόλας κάθε τόσο. Ο συσχετισμός είναι φανερός. Τόσο ο γυριστής όσο και ο κλώστης κόβουν απότομα το τραγούδι στην υποτονική της κλίμακας δημιουργώντας έτσι με τον τελευταίο φθόγγο του πάρτη μια έντονη διαφωνία (διάστημα 2ας), που είναι το κύριο χαρακτηριστικό αυτής της πολυφωνικής φόρμας και της δίνει ένα ιδιόμορφο άκουσμα.
Επιμέλεια: Αλέξανδρος Γκίνος
Εκπρόσωπος σχολικής επιτροπής στην Α' βάθμια εκπαίδευση
Ένωσης Συλλόγων Γονέων & Κηδεμόνων Αγίων Αναργύρων - Καματερού
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου